„Autoportret w wypukłym lustrze”, obraz został namalowany przez artystę Parmigianino w wieku dwudziestu lat. Rozmiar portretu, średnica 24,5 cm, drewno, olej. W 1524 r., Za namową swoich opiekunów, Parmigianino dotarł do dymu Watykanu w Rzymie, gdzie został przedstawiony nowo wybranemu papieżowi Klemensowi VII.
Aby zaprezentować swoje mistrzostwo, artysta zaprezentował kilka obrazów na czele Kościoła katolickiego, w tym słynny „Autoportret w podniesionym lustrze”, w którym genialnie rozwiązał dość skomplikowane zadanie perspektywiczne, ostatecznie nadając obrazowi niemal „surrealistyczny” wygląd. W tym portrecie młody artysta zademonstrował umiejętność wykonywania niezwykłych efektów przestrzennych na płaszczyźnie, wyjątkowość i złożoność jego obrazu.
Parmigianino urodził się w Parmie 11 stycznia 1503 r., Prawdziwe imię i nazwisko Francesco Mazzoli. O rodzicach przyszłego artysty praktycznie nic nie wiadomo, poza tym, że zmarli wcześnie. Osierocony chłopiec został przyjęty przez krewnych ojca, mało znanych, ale znanych malarzy w ich sztuce.
Najwyraźniej początkowy kurs młodego Parmigianina przeszedł pod ich kierownictwem. Wraz ze swoim „duchowym mentorem” – Correggio – Parmigianino miał okazję spotkać się dopiero w 1519 roku, kiedy pracował w Parmie na freskach klasztoru w San Paolo.
W 1522 roku dziewiętnastoletni Francesco Mazzola osiągnął już w swojej sztuce takie wyżyny, że powierzono mu zamówienie na kilka fresków do kościoła parmeńskiego w San Giovanni Evangelista. Jeśli wierzysz historykowi artystów Giorgio Vasariego, to Parmigianino przybył do Rzymu w towarzystwie jednego ze swoich opiekunów, a wraz z nim przybył do Papieża.
Papież Klemens VII, widząc zdjęcia przywiezione przez młodego człowieka, pokazał mu wiele łask, a już następnego dnia plotka o „małym parmezanie” rozeszła się po mieście. Ci, którzy widzieli jego dzieła, mówili, że duch Rafaela „osadził się w artyście”, ponieważ wydawało się zaskakujące nawet dla Rzymian tak wysokie umiejętności tak młodego artysty.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)