W XV-wiecznej niemieckiej rzeźbie te wielkie i głębokie zmiany w ludzkiej świadomości, które niesie ze sobą Renesans, zaczynają się ujawniać. Zmiany te odzwierciedlają przede wszystkim dwie najważniejsze cechy. Pierwszą z nich jest to, że stare formy gotyckie stają się przemyślane i przesadzone, jak gdyby zrodziły się z chęci zachowania, za wszelką cenę, starej pobożności i naiwnej wzniosłej wiary.
Jednak ze względu na fakt, że do tego czasu średniowieczne poglądy były już mocno podważone, niegdyś organiczne formy średniowiecznego gotyku stają się teraz mechaniczne, sztucznie zabarwione, często zamieniając się w czysto zewnętrzne, wyrafinowane i nudne techniki dekoracyjne. Drugą i najważniejszą cechą XV-wiecznej niemieckiej rzeźby jest to, że wykazuje ona indywidualne przejawy bezpośredniego ludzkiego uczucia, uwagę artysty na otaczającą rzeczywistość i żywy obraz osoby. Podobnie jak w malarstwie, te nowe funkcje są tutaj w XV wieku. nigdy nie tworzył spójnego systemu realistycznych zasad.
Żaden rzeźbiarz tego okresu nie stworzył holistycznej, uogólniającej metody realistycznej, która mogłaby odzwierciedlać prawdziwą pełnię i regularność prawdziwego życia. Ale artystyczne znaczenie niemieckiej rzeźby z XV wieku tkwi właśnie w tym początkowym zniszczeniu starego, średniowiecznego systemu sztuki, w inwazji śmiertelnej rutyny sztuki kościelnej pierwszych nieśmiałych błysków szczerej afirmacji życia, pierwszych oznak wyrażania ludzkich uczuć i pragnień, które redukują sztukę z nieba na ziemię.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)