Zgodnie z ewangeliczną narracją, czwartego dnia po pochówku Łazarza, którego Jezus bardzo kochał, Chrystus przyszedł do Judei. Siostry Łazarz, Maryja i Marta, błagały Jezusa, aby wskrzesił jego brata, co uczynił. Ogólnie rzecz biorąc, ten obraz jest zgodny z tradycjami bizantyjskiej ikonografii.
Ale Giotto skupia się na dramacie tego, co się dzieje: z zadziwiającą pewnością przekazuje zszokowany podziw i podziw obecnych, ich zdziwienie, oburzenie i strach, z jakim dostrzegli cud Jezusa.
Dramat jest pompowany wokół postaci Chrystusa i Łazarza, stojących w różnych częściach obrazu. Jeden promieniuje boską mocą i siłą, drugi jest szarą lalką ze świata cieni. Poglądy i ruchy starca i stojącego między nimi młodzieńca są przeciwne w kierunku i wyrażanych uczuciach.
Młody mężczyzna w bladozielonych ubraniach patrzy na zmartwychwstałą osobę, wyrażając pełne zdumienie oczami i całą postacią; Jego prawa ręka jest jednak rozciągnięta na Jezusa, jak gdyby śledził kierunek emanującej z niego siły życiowej.
Na zdjęciu ostro profilowany starszy mężczyzna w żółtym płaszczu przeciwdeszczowym, stojący obok Łazarza, patrzy na Jezusa nie rozumiejąc, prawie pytająco, ale jego ręce są skierowane ku Łazarzowi – zaczyna rozwiązywać ubrania pogrzebowe zmartwychwstania. Po prawej postacie dwóch mężczyzn za Łazarzem zamykają linię, zakrywają twarze przed smrodem ciała, które zaczęło się rozkładać. Przed nimi dwóch młodych mężczyzn kładło kamienną płytę na ziemi, która przykrywała wejście do jaskiniowej krypty.
Na pierwszym planie są Maryja i Marta, które rozciągały się przed Chrystusem, w treści swoich postaci przedstawiają prehistorię cudu, aw planie kompozycyjnym przybliżają związek między Chrystusem i Łazarzem. Apostołowie stoją za Chrystusem, na pierwszym planie są postacie Jana i Piotra, zdrętwiałe na widok cudu. Każda postać na zdjęciu jest napisana jako bohater dramatu, a ich zespół tworzy nieznaną wcześniej w sztukach wizualnych pełnię emocjonalną, dramatyczne napięcie, wzmocnione przez kolory i kształty.