Obraz włoskiego malarza Sebastiana Ricciego „Wniebowzięcie”. Rozmiar obrazu to 95 x 52 cm, olej na płótnie. Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny, święto chrześcijańskie, ostatnie w całoroczne wspaniałe święta; poświęcone zakończeniu ziemskiego życia Dziewicy, obchodzone 15 sierpnia.
Zaśnięcia Matki Bożej są jednym z dwunastu wielkich świąt rocznego kręgu liturgicznego. Zgodnie z najstarszą i ogólnie przyjętą tradycją Kościoła, wydarzenie to wygląda następująco: po wniebowstąpieniu Jezusa Chrystusa do nieba, Matka Boska, pozostając, zgodnie z wolą Syna, pod opieką św. Jana, była nieustannie w postu i modlitwie oraz w najbardziej żywym pragnieniu kontemplacji Syna siedzącego prawa ręka Boga Ojca.
Dzień jej przejścia został jej objawiony przez Pana. W tym dniu apostołowie byli podziwiani w chmurach z różnych krajów ziemi i osadzeni w Jerozolimie. Sam Pan, wraz z aniołami i świętymi, przyszedł spotkać jej duszę. Zgodnie z wolą Najświętszej Maryi Panny jej ciało zostało pochowane w pobliżu Jerozolimy, w Getsemane, między grobami jej rodziców a narzeczoną.
Trzeciego dnia, kiedy Apostoł Tomasz, który nie był po śmierci Matki Bożej, przyszedł do grobu, jej ciało nie było już w grobie. Kościół zawsze wierzył, że został zabrany do nieba.
Święto Wniebowzięcia Matki Bożej sięga starożytnych czasów chrześcijaństwa. W IV wieku jest już wszechobecny, o czym świadczy świadectwo Grzegorza z Tours i wspominając o nim we wszystkich najstarszych kalendarzach. W V wieku napisano wersety tego święta przez Anatolija, patriarchę Konstantynopola, aw VIII wieku, dwa kanony przypisane Kozmie Svyatogradetsowi i Janowi Damaskinowi.
Pierwotnie święto Wniebowzięcia NMP obchodzono 18 stycznia, ale obchodzono je 15 sierpnia.
Ogólne obchody tego święta 15 sierpnia zostały ustanowione przez cesarza Mauritiusa. Obecnie jest honorowany przez Kościół od 14 do 23 sierpnia. Albowiem celebracja jego wiernych przygotowuje dwutygodniowy post, który nazywa się Uspieński i trwa od 1 do 15 sierpnia.
W święto Wniebowzięcia Kościół gloryfikuje Matkę Bożą, najbardziej honorowych cherubinów i, bez porównania, najbardziej chwalebni serafini, którzy teraz, jak królowa, pojawili się po prawicy Syna i przyjęli ludzkość pod Jego patronatem, błagają o Jego błogosławieństwo Pana. Przez to wydarzenie Kościół Wniebowzięcia Matki Bożej uczy nas, że śmierć nie jest zniszczeniem naszej istoty, lecz jedynie przejściem z ziemi do nieba, z zepsucia i zniszczenia do wiecznej nieśmiertelności.
Od czwartego wieku do tego głównego celu dołączył drugi – ujawnić błąd heretyków, którzy zaprzeczali ludzkiej naturze Najświętszej Dziewicy, i dlatego argumentowali, że śmierć Matki Bożej nie wchodzi w rachubę. Takie było złudzenie colliridian, heretyków czwartego wieku.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)