W randze Deesis Rublowa w katedrze Wniebowzięcia, wizerunek młodej Matki Bożej w ciemnej szacie jest niezwykle lakoniczny i podbija o surowym, szlachetnym pięknie. W zupełności wyrazistość sylwetki wpłynęła na cechy twórczości Rublowa. W przeciwnym razie Matka Boża pisała do artystów bizantyjskich.
Podobną rangą klasztoru Wysockiego w Serpuchowie w jej przebraniu wyrazili tragiczny początek.
Matka Boża nie jest tak młoda jak Rublow i jest napisana ciężkimi, stłumionymi tonami. W Galerii Trietiakowskiej znajduje się mała ikona z wizerunkiem Matki Boskiej, być może nadchodzące ukrzyżowanie bizantyjskiej litery czasu Rublowa. Jej blada twarz wyraża nieszczęście, wydaje się być w średnim wieku i zmęczona.
Smutne spojrzenie, kanciaste ruchy kościstych palców tworzą ponury nastrój.
W rozwoju interpretacji obrazu Matki Bożej wyraźnie widać cechy szkół bizantyjskich i rosyjskich. Artyści Bizancjum wysuwają na pierwszy plan smutek i hart ducha. W ich wspaniale wykonanych pomnikach malarstwa przeniesienie obrazu jest jednak bardziej suche i uroczyste.
Rosyjscy mistrzowie starają się wywołać u publiczności jasne i radosne uczucia. Jasność obrazu, jego czystość i charakter duszy są typowe dla sztuki starożytnej Rosji.