Na pierwszy rzut oka nie ma nic specjalnego w filmie F. A. Vasilieva. Ale w rzeczywistości niesie ze sobą wielkie ukryte znaczenie filozoficzne. Zdjęcie przedstawia krajobraz łąki po ostatnim deszczu.
Według autora krajobraz jest symbolem złożonych zderzeń ludzkiej duszy. Obraz pokazuje, jak Górne Światło oświetla cały ten ciemny, jeszcze nie przebudzony, czyli świat. Pora roku na zdjęciu to wiosna.
Autor przedstawia naturę w jasnych odcieniach zieleni, które bardzo wyraźnie zdradzają publiczność wszystkie piękno i żywotność młodych liści. Zakwit jest jakby początkiem nowego życia, którego autor wstydzi się pokazać w swojej pracy. Tylko w miesiącach wiosennych przyroda jest tak piękna i urocza.
Teraz, gdy nadeszły deszcze, trawiaste łąki były wypełnione życiodajną mocą i znów są gotowe, by cieszyć się jej pięknem.
Jeśli przyjrzysz się uważnie, zobaczysz, że niebo, jakby podzielone na dwie części. W jednej połowie chmury burzowe są nadal widoczne, z drugiej białe przezroczyste chmury już wygrzewają się w promieniach słońca, które właśnie wyglądały. Jakby spotkało się zło i dobre siły, i starają się pokonać siebie nawzajem.
Ale dobra moc wygrywa, a ciemne chmury stopniowo się rozdzielają, wpuszczając jasne chmury.
W małej rzece widać odbicie nieba, więc powstaje iluzja, że chmury istnieją jednocześnie na ziemi i na niebie. Daje to pewną integralność całego obrazu. Połączenie zachmurzonej i słonecznej strony pozwala pokazać, że wiosenna opozycja zimna i ciepła.
Cała praca jest bardzo dynamiczna. Patrząc na zdjęcie, czuje się, że teraz chmury zaczną poruszać się po niebie, a trawy łąkowe zaczną poruszać się od podmuchu chłodnego wiatru.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)