Podobnie jak wszystkie prace w Cap dell'Arena, fresk ten został wykonany przez Giotto w technice “fresku buon”, polegającego na nakładaniu farby na mokry tynk. Po wyschnięciu tynk i farba tworzą spójną całość, co pozwala na długi czas zachować oryginalny kolor. To prawda, że poszczególne kolory, zwłaszcza niebieskie, są nakładane techniką “suchego fresku”.
Taka powierzchnia jest bardziej podatna na zniszczenie, a fragment z suknią Matki Boskiej jest dobrym przykładem.
Giotto jest pierwszym artystą w historii malarstwa zachodnioeuropejskiego, który zerwał z kanonami sztuki średniowiecznej i wprowadził elementy realizmu do swoich dzieł. W swoich scenach biblijnych działają żywi ludzie, którzy doświadczają żywych ludzkich emocji. Jednakże, ponieważ współczesne wyrafinowane oczy jego obrazu mogą wydawać się “prymitywne”. To jest naprawdę dalekie od realizmu fotograficznego.
Ale każde zjawisko sztuki jest odpowiednio rozumiane tylko w kontekście ruchu historycznego.
I za jego czasów Giotto był największym rewolucjonistą. Przed nim samolot panował w malarstwie; jego przestrzeń obrazowa stała się obszerna. Przed nim bohaterowie artystów byli symboliczni; nabyli od niego indywidualne cechy. Przed nim obraz był ściśle funkcjonalny; jego atmosfera była pełna różnych emocji. Giotto był pierwszym, który realistycznie napisał ubrania, używając fałd, jakby zarysował objętościowy kształt ukryty pod tkaniną.
W tym przypadku w jego twórczości słychać echa kanoników bizantyjskich. Tak więc święte postacie w nim są wyposażone w nimb, świadczący o ich wyborze.
Realizm Giotta opiera się na dwóch filarach: jest to wewnętrzna motywacja zachowania postaci i zewnętrzne manifestacje uczuć, które pochłaniają osobę. Pomijając drobne szczegóły, skupia uwagę widza na znaczących gestach i pozach, zarysowując postacie o grubym wyrazistym zarysie. Kolorystyka artysty jest surowa i wyciszona.
Stosował farby szeroko i swobodnie, przez co “wyostrzał” liniowy rytm całego obrazu, czyniąc go bardziej dynamicznym.