Masaccio reprezentuje obraz Trójcy, tak jak to było w tradycji renesansu, gdzie Bóg Ojciec był przedstawiony jako siwobrody patriarcha siedzący na tronie za i nad ukrzyżowanym Synem, wspierając Swój krzyż z wyciągniętymi ramionami. Nad głową Chrystusa w kształcie gołębicy unosił się Duch Święty. Taki obraz, znany jako Stolica Zadośćuczynienia lub Stolicy Zbawienia, rozpowszechnił się w malarstwie florenckim z XIV wieku.
Jednak arcydzieło Masaccio ma pewne szczególne cechy. Po pierwsze, nikt nigdy nie stworzył tak monumentalnego obrazu w rozmiarze. Po drugie, Masaccio napisał stojącego Boga Ojca, który prawdopodobnie chciał przynieść mu kapłana, który służy Mszy świętej i sprawuje Eucharystię. Tymczasem przed Masaccio przedstawiano Boga Ojca siedzącego na tronie, jak to widzimy na przykład w obrazach Nardo di Chone. “Trójca” – jedno z pierwszych dzieł w historii malarstwa światowego, w którego składzie zastosowano prawa perspektywy linearnej, tworząc iluzję przestrzeni trójwymiarowej.
Ramy architektoniczne obrazu mają silny wpływ na Brunelleschiego, a wielu badaczy uważa nawet, że był bezpośrednio zaangażowany w tworzenie fresku.
Pod łukiem masywnego łuku artysta namalował postacie Trójcy Świętej. Po bokach ukrzyżowania stoją Matka Boża i Apostoł Jan, a poza świętą przestrzenią, poza łukiem, są dwa kolana. Najprawdopodobniej są to portrety osób, które zamówiły zdjęcie Masaccio, a na zdjęciu poniżej grobowiec z napisem skierowanym do każdego z widzów: “Byłem taki jak ty, a ty powinieneś być taki jak ja”. W ten sposób grobowiec przypomina nam o nieuchronności śmierci, a obraz Trójcy daje wiarę w zbawienie duszy.
Ten fresk był jednym z pierwszych, które powstały przy pomocy kartonu – dużych, pełnowymiarowych rysunków, zostały one nałożone na ścianę, a następnie obrysowane konturami drewnianego stylu. Podobnie jak w przypadku każdego malowidła ściennego malowanego na świeżym tynku, mimo że obraz był słabo zachowany, naukowcy mogli określić, jak długo artysta kontynuował pracę.
W tym przypadku Masaccio miał 28 dni. Większość czasu spędzał na pisaniu głowy i twarzy. Obrazy Trójcy Świętej W kulturze chrześcijańskiej istniało kilka tradycji obrazu Boga Ojca, Boga Syna i Boga Ducha Świętego. Zmieniły się epoki, a wraz z nimi wizualna reprezentacja Trójcy.
Doktryna Trójcy, to znaczy reprezentacja Boga jako trójcy Ojca, Syna i Ducha Świętego, jest jednym z kamieni węgielnych wiary chrześcijańskiej.
Po raz pierwszy o Trójcy Świętej jako Bogu, zjednoczonej w trzy osoby, mówi się w Ewangelii Mateusza. Zmartwychwstały Chrystus wysyła swoich uczniów-apostołów na kazanie słowami: “Idźcie więc, nauczajcie wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego”. W malarstwie średniowiecznym obraz Boga Ojca miał znaczenie symboliczne.
Wynikało to z faktu, że kościół nie pozwalał artystom pisać tego, czego nie można zobaczyć. Jednocześnie istniała tradycja przedstawiania Trójcy w formie trzech przeplatających się pierścieni lub w postaci koniczyny.
Szczególnie często takie koniczynki pojawiały się na kościelnych witrażach. Później artyści zaczęli przedstawiać Trójcę w postaci trzech postaci ludzkich. Na przykład na ikonie Andrieja Rublowa Trójca jest reprezentowana przez trzech aniołów. Rzadziej obraz Trójcy został wyrażony przez postać Boga Ojca, Syna siedzącego po jego prawej ręce i Ducha Świętego unoszącego się między nimi w postaci gołębicy. Na grawerowaniu Durera sam Bóg Ojciec wspiera ciało Syna wyjęte z krzyża.
Ta scena ma wiele wspólnego z powszechnością w epoce renesansu – malarstwem lub rzeźbiarskimi kompozycjami przedstawiającymi żałobę Chrystusa.