Rzeźba Michelangelo Buonarroti „The Dying Slave”. Wysokość rzeźby wynosi 229 cm, marmur. Główne dzieła Michała Anioła w drugiej dekadzie XVI wieku związane są z pracą nad grobem papieża Juliusza II.
Po śmierci papieża jego spadkobiercy podpisali umowę z Michelangelo, aby wznowić pracę na nagrobku o skromniejszym rozmiarze i mniejszej liczbie posągów. W tej wersji mistrz wykonał posągi dwóch więźniów, teraz w Luwrze, i posąg Mojżesza.
Obrazy więźniów Luwru „The Dying Slave” i „The Chained Slave” są najwyraźniejszym dowodem na to, że Michał Anioł, być może pierwszy artysta renesansowy, zdał sobie sprawę z tragedii renesansowych Włoch. Główny wątek w jego sztuce z tego okresu jest tematem nierozwiązywalnego konfliktu człowieka i wrogich mu sił. Obraz zwycięzcy, usuwającego wszystkie przeszkody na jego drodze, zastępuje wizerunek bohatera umierającego w walce z siłami, które mu przeciwstawiają.
Dawny monolityczny charakter pojedynczego celu osoby ustępuje miejsca bardziej złożonemu, wieloaspektowemu rozwiązaniu wizerunkowemu. W rzeźbie „The Dying Slave” – cudowny bohater, przełamany w walce o uwolnienie, główny frontalny punkt widzenia dominuje w większym stopniu, jednak objazd posągu umożliwia również odczuwanie całego wewnętrznego ruchu obrazu – od poczucia nieznośnej agonii po spokojny pokój i uczucie nad ciałem śmiertelnego snu. Oprócz nowych cech myślenia figuratywnego i kompozycyjnego, rzeźby Luwru „Bound Captive” i „Dying Slave” dają przykład nowego poczucia plastycznej formy, niezwykle żywego, namacalnego i jednocześnie ożywionego przekazu ludzkiego ciała.
W porównaniu z tymi posągami stylizacja „Dawida” może nie wydawać się wystarczająco energetyczna, nawet trochę sucha. Ten żywy plastikowy element, który, jak przeczuwa, przełamany młodzieńczą „Bitwą Centaurów”, został tu wyrażony w całej swej mocy jako charakterystyczna cecha metody artystycznej dojrzałego Michała Anioła.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)