W obrazie Whistlera “Symphoria in White No. 2” słychać echa japońskiej kultury. Jednak serwis porcelanowy, kwiaty wachlarza i różowe, przypominające kwiaty sakury, są tutaj tylko szczegółami, a uwaga nie jest na nich skupiona: artysta wyznacza sobie inne cele.
Płótno przedstawia młodą kobietę, która ze smutkiem analizuje obrączkę na lewej ręce i najwyraźniej przypomina sobie ukochaną, z którą z jakiegoś powodu jest obecnie oddzielona. Scena pełna jest jasnego smutku, aury smutnej zamyślenia. Kompozycyjny odbiór lustrzanego odbicia podkreśla tajemniczy nastrój obrazu.
“The Girl in White” reprezentuje zdecydowane zerwanie Whistlera z realizmem. W 1864 roku, podczas prezentacji w Royal Academy w Londynie, obraz zdumiewa i aprobuje wszystkich, którzy słowami Charlesa Baudelaire'a uważali za realistyczne malarstwo “wojnę z fantazją”.
Na tym zdjęciu Whistler starał się połączyć elegancję i dobry smak z wyobraźnią. “Udoskonalenie zawsze było dla niego dominującym elementem, nosicielem wszystkiego najlepszego, połączeniem emocjonalności i precyzji”, powiedział jeden z jego przyjaciół o Whistlerze. Fantazja, wyrafinowane wyrafinowanie i elegancja, wpisane w osobowość artysty i tak z powodzeniem ujęte w “The Girl in White”, czynią ten obraz jednym z najbardziej ilustracyjnych dzieł Whistlera.
W 1867 roku artysta dodaje do tytułu obrazu termin muzyczny “Symfonia w bieli nr 2”. Jego zdaniem harmonia kolorów powinna oddziaływać na widza jako utwór muzyczny, dlatego Whistler stara się znaleźć harmonijną jedność wielu odcieni bieli.