Alegoria pracy we wszystkich jej postaciach, stworzona przez Forda Madoxa Browna, jest najbardziej ambitnym płótnem prerafaelitów na temat współczesnego życia i arcydziełem realizmu XIX wieku. Brown rozpoczął pracę nad kompozycją w Hampstead w 1852 r., Jednocześnie z “Pożegnanie z Anglią” i “Jesienią w południe w Anglii”, pracował nad płótnem przez jedenaście lat, ukończył w 1863 r. I zademonstrował go na osobistej wystawie w 1865 r.
Na płótnie znajduje się wiele postaci, z którymi porównywana jest grupa koparek w centrum – a każda z nich wymaga powolnej, uważnej refleksji, jak w powieści wiktoriańskiej. Za grupą centralną stoi konno arystokrata. Stoi w cieniu, jest tutaj – raz. Jego wyrażenie sugeruje współczujące zainteresowanie problemami społecznymi współczesnego świata, ale jest zbyt daleko od działania, aby zmienić świat na lepsze. Być może najbardziej niezwykłą postacią jest wyrzutek społeczeństwa w skrajnym lewym rogu obrazu, boso sprzedający ogrodnika i małe gwiazdy: bogaci Wiktorianie używali ich w kompozycjach kwiatowych i umieszczali je w klatkach dla ptaków.
Ten zgarbiony łobuz wygląda na żałosnego i groźnego zarazem: patrzy na świat przez rozpaczliwą czapkę.
Brown opisał to jako “postrzępioną, której nikt nigdy nie nauczał”. W koncepcji pracy płeć odgrywała kluczową rolę, w opinii Browna kobiety z klasy średniej są bezrobotne lub, najprawdopodobniej, nie powinny być postrzegane jako pracujące publicznie. Szanowane piękno jej młodego wieku, osłaniające twarz przed słońcem parasolem, schodzi po chodnikach po lewej stronie, nie zauważając ludzi pracy. Za nią imponująca kobieta w średnim wieku pracuje charytatywnie. Jeśli przyjrzysz się bliżej, zobaczysz, że rozdaje broszury trzeźwości zatytułowane: “Raj dla robotników lub picie dla chętnych dusz”.
Autor śmieje się z tej postaci: jego sympatie są po stronie umięśnionego ciężko pracującego – kopacza, z kuflem piwa: ten obraz przypomina grawerowanie “Beer Street” Williama Hogartha, którego Brown podziwiał.