Jeden z centralnych fresków kaplicy opowiada o jednym z najbardziej tragicznych wydarzeń Starego Testamentu. Nieunikniony i pochłaniający wszystko element jest odpowiedzią na grzechy i niechęć Boga.
Na twarzach ludzi nie ma przerażenia, w nich apatyczna świadomość rychłej śmierci. W desperacji matki próbują ratować dzieci, dorosłe dzieci – starych rodziców. W tej ostatniej chwili ludzie zdawali się pamiętać o swojej szczególnej naturze i boskiej istocie.
Tylko trzy małe obszary pozostały odkryte: szczyt góry, dach marmurowego pałacu, szczyt świątyni. Pomiędzy tymi trzema wyspami, na których wciąż rozgrzewa się życie, łódź wypełniona pasażerami pędzi żałosną agonią. Ktoś próbuje trzymać się tego niewiarygodnego wsparcia, ktoś już czuł się we względnym bezpieczeństwie.
Niebo jest niewyczerpane przez wilgoć. Opady deszczu nie ustają i wkrótce nie pozostanie ani jedna wyspa na ziemi. Ale wszystkie próby przetrwania ludzi nie wyglądają na próżno w tej pracy.
Widz ma poczucie, że rasa ludzka przetrwa i nie zniknie.
Optymizm na tle największej tragedii jest oznaką przytłaczającej większości dzieł Wysokiego Renesansu. W tym optymizmie istnieje głęboka wiara w boską naturę człowieka, a także w Miłosierdzie Boże i Jego Mądrość. Mistrz nie mógł pozwolić nawet na cień mroku, pomimo skali i nieuchronności Gniewu Boga.
Wiadomo, że ta część obrazu wraz z mistrzem została wykonana przez jego uczniów. Widać to po lekkim powaleniu form, uproszczeniu figury i pewnym schematyzowaniu figur. Ale jednocześnie praca została wykonana zgodnie z dokładnym szkicem wielkiego mistrza, a kolory zostały wybrane pod jego przywództwem. Do wszystkiego możemy dodać, że sam autor wiele zmienił w pracy swoich uczniów.
Jak zawsze, nie ufając nikomu mojej pracy. Jeśli chodzi o jakąś niejasność i „upadek”, to najprawdopodobniej jest to wynik późniejszych prac konserwatorskich.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)