Bardzo interesujące są rysunki ołówkowe z 1904 roku. Jest to jedyna zachowana duża seria pełnowymiarowych szkiców w dziedzictwie Vrubel. Wracając do pracy artystycznej, Vrubel poczuł potrzebę ponownego odkrycia siebie, jak w latach nauki zawodu, aby ćwiczyć rękę i oko dzięki wzmocnionej pracy z natury. W tym czasie on trochę “fantazjował”.
Głównie malował portrety lekarzy, sanitariuszy, pacjentów odwiedzających znajomych, robił szkice krajobrazowe z okna, szkicował narożniki pokoju, proste przedmioty: krzesło, sukienkę rzuconą na krzesło, świecznik, karafkę, szklankę.
Najbardziej niezwykłe wśród rysunków wykonanych w szpitalu są liczne portrety – dr Usoltsev i członkowie jego rodziny. Ołówkowy portret dr. F. A. Usoltseva w pięknie i twardości techniki oraz w psychologicznej ekspresji znajduje się na poziomie najlepszych prac portretowych Vrubela.
Jest inspirowany. Cienka, cienka twarz z czapką z kręconymi włosami, przenikliwymi, wpatrującymi się oczami, jest w nich hipnotyczna siła.
Bezbłędne modelowanie portretu uzyskuje się dzięki systemowi kanciastych, wielokierunkowych uderzeń, które przy całej kapryśności arabeski, modelują kształt w jego cambers i wnękach, cieniach i światłach. Postać przekazuje odważny, zdecydowany sposób rysowania.
Wiosną 1905 roku artysta ponownie poczuł znane już objawy zbliżającej się choroby. Teraz postrzegał je niezwykle celowo. Wracając do kliniki, on, jak wspomina jego siostra, “żegna się z tym, co jest mu szczególnie bliskie i drogie”. Przed wyjazdem zaprosił przyjaciół swojej młodości, jak również swojego ukochanego starego nauczyciela Chistyakova; odwiedził wystawę “Nowego Towarzystwa Artystów”, z którą sympatyzował; w towarzystwie żony i Usołtsewa, wezwanego z Moskwy do Teatru Panaevsky, gdzie po raz pierwszy zobaczył Zabela dziewięć lat temu.
Krąg życia został zamknięty. Następnego ranka Usołtiew zabrał Vrubela do Moskwy, do jego sanatorium.