Jeden z najbardziej inspirowanych obrazów Serowa, pełen dynamiki i życia, był kiedyś tak samo ceniony jak jego inne dzieła, uznawane dziś za najlepsze. Została zamówiona przez Serowa dla wydawnictwa Knebel, które wyprodukowało serię obrazów historycznych dla uczniów. Napisał ją jesienią i zimą 1907 roku.
Stopniowo jednak szkic temperowy zamienił się w prawdziwie monumentalne płótno, sprawiając wrażenie gigantycznego fresku z figurami naturalnej wielkości.
W centrum kompozycji znajduje się postać “najwspanialszego króla” Piotra Wielkiego. Z pałką w ręku Peter idzie przez płyciznę, kierując się na plac budowy swojego pomysłu w Petersburgu. Głowa z trzepoczącymi włosami i płonącymi oczami przekazuje straszną i dominującą ekspresję, którą podkreślali współcześni.
Postać króla – jedyna, która jest jasno i wyraźnie opisana. Podążanie za królem przedstawione jest w ogólnych postaciach sylwetkowych, kilku ludzi ubranych w obce stroje, “szlachetnych mistrzów wszelkiej sztuki”, którzy zostali “wypisani zza morza” w celu budowy nowej stolicy. Skondensowana kwiecista gamma pozwala postrzegać je jako pojedynczy tłum i przeciwstawiać się samotnej i samowystarczalnej postaci króla.
Niezwykły kąt kompozycji nadaje monumentowi dużą monumentalność: widz patrzy na ludzi przedstawionych z dołu. Przyczynia się to do niskiego horyzontu i stonowanych kolorów. W tle w oddali jest konstrukcja w pełnym rozkwicie. Na pierwszym planie – woda.
Początkowo przedstawiał dużą łódź z wioślarzami – wyczerpanych mężczyzn w podartych koszulach, które miały przypominać widzowi, jaką cenę zbudowało wielkie miasto. Ale ogólne wrażenie obrazu było zepsute: łódź wniosła coś z taniej ilustracji, podczas gdy artysta dążył do monumentalności.
Przygotowania do wizerunku króla tak fascynowały Serova, że osobowość Piotra I stała się przedmiotem wielu szkiców i rysunków napisanych później.