Rzeźba Michelangelo Buonarroti “Pieta” lub “Lamentation of Christ”. Wysokość rzeźby wynosi 174 cm, marmur. Największą pracą przedstawioną przez młodego rzeźbiarza w liczbie pierwszych mistrzów Włoch była marmurowa grupa “Pieta”.
Wykonywana na przełomie XV i XVI wieku Pieta otwiera w dziele Michała Anioła okres naznaczony niezachwianą wiarą w triumf humanistycznych ideałów renesansu, integralność heroicznych obrazów, klasyczną klarowność monumentalnego języka artystycznego.
Dla twórczego poszukiwania młodego mistrza sam wybór znaczącego i odpowiedzialnego tematu – smutek Dziewicy, opłakujący zmarłego syna, jest orientacyjny. Temat ten jest interpretowany z głębokością, niedostępną dla mistrzów XV wieku. Zawsze do obrazów żałosnego bohatera Michelangelo w tej grupie podał przykład dogłębnego ujawnienia psychologicznego dramatycznej kolizji.
Odważnie naruszając tradycję, przedstawił młodą matkę Boga, osłaniając w ten sposób jej szczególną duchową czystość. Wysoka duchowość obrazu Maryi, szlachetna powściągliwość jej uczuć pozbawia tragiczny temat cienia beznadziei, opowiadając smutek młodej matce o oświeconym charakterze.
W tej grupie Michał Anioł okazał się mistrzem, swobodnie radząc sobie z trudnościami w budowie kompozycji, czując emocjonalną treść gestu. Ile wyrazu, na przykład, w pochylonej głowie Marii, w ruchu jej lewej ręki, która jest odłożona na bok, w której odgadujemy medytację, bolesne oszołomienie, pytanie.
Ale jeśli chodzi o obróbkę plastyczną, grupa ta stanowi pewien krok wstecz w porównaniu z “Bitwą Centaurów”, której ożywiona chirurgia plastyczna znacznie wyprzedzała swój czas. Modelowanie objętości w rzymskiej “Piecie” jest dość szczegółowe – dotyczy to zwłaszcza fałd odzieży; powierzchnia marmuru jest gładko wypolerowana w duchu przyjętej wówczas tradycji.