Fantazje artysty na tematy Ewangelii wypełniają znaną historię nową treścią. Tylko z wyglądu obraz przypomina fresk wielkiego Leonarda. Atmosfera pracy jest zupełnie inna.
Autor celowo przenosi akcję obrazu na nowoczesną przestrzeń.
Nad stołem znajduje się szklana kopuła, za którą otwiera się martwy krajobraz: morze, skaliste wyspy, wielobarwne niebo. Wśród tych, którzy siedzą przy kamiennym stole, żyje tylko centralna postać Chrystusa. Uczniowie, z szacunkiem pochylając głowy, słuchajcie Mistrza. Słuchać?
Albo spać, uśpiony dźwiękami Jego głosu? Widz jest niezależnie zmuszony do interpretowania postaw apostołów. Półprzezroczysty tułów z otwartymi ramionami wznosi się nad stołem.
Z jednej strony, jako Duch Święty, jednoczy wszystkich uczestników wieczerzy, z drugiej strony działa jako swego rodzaju przeczucie szybkiego ukrzyżowania.
Geometrycznie dokładny obraz perspektywy. Doskonale ułożone połówki chleba. Uczniowie przy stole są umieszczane zgodnie z prawami idealnej symetrii centralnej. Zwiewność, czystość i przezroczystość postaci Chrystusa kontrastuje z rzeczywistością i ciężkością postaci uczniów.
Widz ma wrażenie, że po chwili wszystko rozpłynie się w niebieskiej mgle: kopuła, Chrystus, sam kamienny stół.
Cały obraz jest jak szkic wrażliwego, płytkiego snu, gotowy do zatrzymania się w każdej chwili. Jakie jest znaczenie artysty w jego twórczości? Odpowiedź na to pytanie, każdy widz formułuje na swój sposób.
Ktoś widzi na obrazie tylko bezsensowną grę fantazji, ktoś znajduje nowe czytanie fabuły Ewangelii na obrazie. Jak zwykle w pracach artysty, stanowisko autora pozostaje “otwarte”, niewytłumaczalne, niewyraźne.