Jeden z najciemniejszych obrazów Salvadora Dali. Sceną akcji jest pustynia tak kochana przez artystę. Ale w przeciwieństwie do większości „pustynnych” płócien Dali, zakres kolorów jest tutaj zupełnie inny. Nie ma przykuwającego kontrastu lazuru ze złotem.
Czarny horyzont rozciąga się na horyzoncie. Bezchmurne niebo zniknęło z parnej mgiełki. Maleńka smuga białej farby – lekka pierzasta chmura w rogu – tylko podkreśla nieubłaganą pustkę nieba.
Kamień wznosi się daleko na horyzoncie: albo urwisko, albo obelisk. Uciążliwa atmosfera obrazu skłania widza do zobaczenia nagrobka w tym kamieniu.
Na pierwszym planie, w jasnym miejscu, leży ciało kobiety. Nazwa zdjęcia brzmi jak kpina: żadna wyobraźnia nie pozwala spać w tej kobiecie. Kobieta jest zdecydowanie martwa i martwa. Jej ciało zostało pożarte przez korupcję. Ona leży plecami do widza.
Czaszka jest półnaga, resztki złotych włosów rozrzucone są na ziemi wokół głowy, która rozdziela się ziejącą raną; robaki i ślimaki pełzają do środka.
Widz nie widzi ciała całkowicie: dolna część ciała jest przycięta krawędzią obrazu. Za tą samą krawędzią jest wysuszone drzewo, którego gałąź jest rozciągnięta na leżącej kobiecie. Ręka śpiącego jest przywiązana do drzewa liną owiniętą wokół cienkiego nadgarstka.
Ten martwy krajobraz jest triumfem nieistnienia: smutnym rezultatem, do którego przychodzą wszystkie rzeczy. Martwa pustynia, martwe drzewo, martwa kobieta. I dziecięca ciekawość artysty, który bada zniszczenie ludzkiego ciała z taką samą ciekawością, z jaką w przeszłości wybierał patykiem zjadane zwłoki martwych zwierząt.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)