W Muzeum Sztuk Pięknych w Budapeszcie przechowywana jest praca obrazkowa postimpresjonisty Paula Gauguina “Ogród w śniegu”. Artysta napisał ją w 1879 r. Podczas rozwoju indywidualnego stylu malarskiego.
“Ogród na śniegu” to subtelna praca liryczna. Tkanina została wybrana w jednym pastelowym zakresie. Nie ma ostrych, kontrastujących konstrukcji, zbyt jasne bloki kolorów.
Krajobraz okazał się miękki, mimo że przenosi atmosferę złej pogody, zimnego i przenikliwego wiatru.
Ruchy pędzla artysty dokładnie oddają dynamikę i podmuchy wiatru. Ten krajobraz jest jak żywa rzeczywistość, która jest odczuwana otwarcie, wyraźnie, twierdząc, że jest rzeczywistością, która istnieje tu i teraz. Tak więc artystycznie ucieleśnił ten pomysł ogrodu na śniegu tak wyraźnie, wyraźnie i emocjonalnie zgodnie z prawdą.
Krajobraz “Garden in the Snow” wydaje się przenikać mrożącym krew w żyłach dźwiękiem. Jest takie uczucie, jakby wyraźnie widoczne, patrząc na ten krajobraz, wycie wiatru, przerywane przenikliwą ciszą. Puste, ciche i pomimo śniegu wokół ciemne.
Płótno budzi uczucie udręki, porzucenia, zaćmienia uczuć.
Chaotyczna, niepokojąca dynamika obrazu nadawana jest przez chaos czarnych i niebieskich gwałtownych ruchów rozrzuconych losowo w przestrzeni obrazu.
Obraz różni się głównie od wielu innych prac Paula Gauguina. Krajobraz jest raczej tworzony zgodnie z gatunkowymi prawami impresjonizmu. Potwierdza to również brak jasnych kontrastów kolorów, wielość kompozycji, linie konturów i ogólna gładkość pociągnięcia farby.
Wręcz przeciwnie, obraz okazał się delikatny, dyskretny, aczkolwiek otaczający zimny i niewygodny zapach śniegu.
Najważniejsze jest to, że krajobraz jest postrzegany jako sama rzeczywistość, nawet jeśli nie jest ozdobiony żywymi, jasnymi odcieniami i eksperymentalnymi metodami budowy kompozycyjnej. Jest jednak częścią otaczającego świata. Ten krajobraz, pomimo całej swojej odmienności, brzmi na równi z innymi dziełami autora, wnosząc jego nerwy do tej pojedynczej serii wizualnej, nieco innego pobicia życia.