Jedno ze słynnych dzieł Paula Gauguina można uznać za obraz “Cafe in Arles”. Obraz został namalowany w 1888 roku i jest obecnie przechowywany w Państwowym Muzeum Sztuk Pięknych. A. Puszkin w Moskwie.
Obraz jest interesujący z punktu widzenia kompozycji i przypomina swoim stylem obraz Van Gogha. Płótno charakteryzuje się kontrastami kolorów, jaskrawymi nasyconymi kolorami, czarnym trwałym konturem, zmniejszoną objętością i niemal planarnym rysunkiem.
Rysunek okazał się prymitywny, bez wyszczególniania i ważenia szczegółów.
Na pierwszym planie zdjęcia po prawej stronie kobieta opiera się na białej powierzchni stołu. Przed nami Madame Zhinu, żona właściciela kawiarni. Należy zauważyć, że tutaj można zauważyć zniekształcenie proporcji, przesadę parametrów obiektów, ich celową przesadę z naruszeniem obrazu perspektywicznego.
Przedmioty na stole przed kobietą wyglądają nietypowo i oderwane, tylko niezależny obraz.
Bardzo kobiecy obraz na pierwszym planie obrazu jest tajemniczy, podobny do Djokondovskomu, z ukrytym stanem sensorycznym, ledwo podzielny. Czarno-białe ubrania dają Madame Zhin kategoryczny obraz, a cień zmęczenia i zmęczenia emocjonalnego wymyka się jej z twarzy.
W niewielkiej odległości znajduje się stół bilardowy, a nawet kolejni odwiedzający kawiarnię są różni, ale mimo to typowi dla tego typu placówek.
Stół bilardowy jest reprezentowany jako pusty, co dodatkowo podkreśla jego masywność i dysproporcję. Obraz tabeli równoważy konstrukcyjną kompozycję płótna, nie pozwalając jednemu obrazowi przeciągnąć całej struktury obrazu na siebie, tworząc w ten sposób proporcjonalne zniekształcenia.
Tło płótna jest bardziej wypełnione obrazami i szczegółami. Nieliczni goście i stali bywalcy kawiarni są przedstawiani zbiorowo, ledwo zaznaczeni i prawie łączą się w jedno jasne wielokolorowe miejsce. Dymne strumienie unoszą się nad kompanią gości, nadając kawiarniom atmosferę blasku i iluzji, nierealności.
Pomimo bardzo jasnych kolorów, z jakimi kształtuje się przestrzeń kawiarniana, mimo to odczuwana jest atmosfera obojętności i depresji, obojętności i zapomnienia. Dokładnie przez zachmurzone szkło przed nami pojawiają się zarysy głównych obrazów płótna, odwiedzających kawiarnię w jednym z miast na południu Francji.