Francuski malarz Jean Auguste Dominique Ingres urodził się w Montauban. Studiował u J. Rogera, G. Vigana, J. P. Brianda w Tuluzie i u J.-L. David w Paryżu.
Jego twórcza biografia związana jest nie tylko z Francją w okresie od 1806 do 1820 roku i od 1834 do 1841 roku pracował w “wiecznym mieście” Rzymu, a od 1820 do 1824 roku we Florencji. We Włoszech Engr ze szczególną gorliwością studiował sztukę renesansu, podziwiał dzieła Rafaela. Najwyraźniej ta pasja do renesansu i miała tak silny wpływ na jego własną twórczość.
Wiele, zwłaszcza wczesnych, obrazów artysty wyróżnia się klasyczną harmonią kompozycji, najlepszym wyczuciem koloru, elastycznym i ekspresyjnym rysunkiem.
Praca “Ambasadorzy Agamemnona i Achillesa”, za którą Ingres otrzymał “Grand Prix de Roth”, mówi, że w pełni przyswoił sobie klasycystyczny system: kompozycja jest ściśle logiczna, figury przypominają antyczną płaskorzeźbę, schemat kolorów jest podporządkowany projektowi. Jednak już w “Autoportrecie w wieku 24 lat” widoczne są podstawowe zasady własnej sztuki portretowej Engry: jasna osobowość charakteru, elegancja formy, lakonizm starannie przemyślanych i wybranych szczegółów.
Ingres był największym malarzem portretowym. Jego prace odznaczają się dokładnością obserwacji, prawdziwością obrazu cech psychologicznych. W latach 1834-1841. Ingres był dyrektorem Akademii Francuskiej w Rzymie i przez całe życie twórcze był liderem oficjalnie uznanego klasycznego nurtu w malarstwie.
Autor kompozycji historycznych, literackich i mitologicznych działał jako zagorzały strażnik integralności akademickiego ideału, jego prawdziwych wartości, które dalekie są od przeżywania ekscytacji życia z jego dramatami nowoczesności.
Głównym nieprzejednanym antypodem Ingresa wśród jego współczesnych był Delacroix. Artyści geniuszu przeciwstawili się i oddzielili swoją pracę od atmosfery oficjalnej władzy i drobnej prozy życia wrogiej sztuce.
“Madonna przed kielichem komunii”, jedna z najsłynniejszych prac artysty, przechowywana jest w Państwowym Muzeum Sztuk Pięknych. A. Puszkin w Moskwie. Ten obraz jest doskonałym przykładem ortodoksyjnego akademizmu i najwyższego poziomu zawodowego. Obraz został zamówiony przez Engra przez przyszłego cesarza rosyjskiego Aleksandra II, a następnie wpisany do zbiorów cesarskich. Jest całkiem możliwe, że zimny styl portretu i konstrukcja obrazów, mające na celu mechaniczne połączenie rosyjsko-prawosławnych i europejskich katolickich schematów ikonograficznych, jest wyjaśniona oficjalnym porządkiem.
W każdym razie utwardzona hieratyczna poza i regularne rysy Rafaela Madonny odzwierciedlają katolicką ikonografię. Malowniczy język Engry w połowie XIX wieku. zadziwia perfekcyjnym dopasowaniem i konstruktywnością obrazu,
Engru genialnie udane i ołówkowe portrety. W tej technice stworzył wspaniały “Portret Paganiniego”, portrety grupowe rodziny francuskiego konsula w Civita Vek-kyo Samati, rodzinie brata cesarza Luciena Bonaparte. Większość z nich należy do Muzeum Ingres w Montauban. Późno klasycystyczne tradycje malarza miały ogromny wpływ na sztukę akademicką sztuki francuskiej.
Ingres zawsze był daleki od polityki i nie brał udziału w wydarzeniach z 1830 r. We Francji. Ale w tym czasie napisał wspaniały portret głowy ówczesnej prasy politycznej, właściciela popularnej gazety, Louisa Francoisa Bertina Sr., potężnego siwowłosego starca o mądrym, spokojnym spojrzeniu “mistrza życia i okoliczności”. Warto zauważyć, że kiedy Berten pojawił się na ulicy, powiedzieli o nim: “Oto portret Ingresa”.
Jednym z najważniejszych dzieł napisanych przez Angroma pod koniec jego życia jest Źródło. Ten obraz młodej dziewczyny trzymającej dzbanek, z którego płynie woda, jest alegorycznym symbolem wiecznego źródła życia.