Libijska Sybilla, fresk Michała Anioła Buonarrotiego, fragment obrazu Kaplicy Sykstyńskiej. Sybilli w starożytnej Grecji nazywali wędrowną prorokinię, która oferowała wszystkim, którzy chcą odgadnąć przyszłość i przewidzieć los.
Jako postać literacka, Sybilla pojawia się w średniowiecznej literaturze i ikonografii, symbolizując intuicyjne zrozumienie najwyższej prawdy i przyszłości. Zgodnie z jedną z teorii, pierwotnie „Sybilla” – osobiste imię jednego z proroków, po raz pierwszy postać ta, jak podaje Plutarch, jest wymieniona w Heraklicie. Następnie przekazano go innym prorokom.
Według Varro słowo Sybilla tłumaczone jest jako „wola Boża”. Sibyl Libyan – wyrzucając ludziom kult i służąc bożkom, podróżowali po Samos i Delphi.
Sybilla nazywa się Libika, Liviana lub Libijczyk, ponieważ pochodziła z Libii, która jest trzecią częścią wszechświata, zwaną przez Afrykę Latynosami, a teraz Turcy nazywają się Varvaria. Była średniego wzrostu i bardzo czarna, zawsze trzymała w dłoni gałązkę oliwną. Zwój na posągu libijskiej Sybilli w Ogrodzie Letnim mówi: „REGNABIT DEUS IN MISERICORDIA”, co oznacza „Pan będzie panował w miłości”.
Libijska Sybilla uosabia mądrość, piękno i ruch, ponownie bardzo odwieczny ruch, który rodzi się z woli Stwórcy i który geniusz artysty podporządkowuje sobie, uwięziony w ramach najdoskonalszej kompozycji.
Według biografa malarzy Vasariego „… najpiękniejsza postać libijskiej Sybilli, która pisząc duży tom złożony z wielu książek, chce stanąć w kobiecej pozie i chce zarówno wstać, jak i zatrzasnąć książkę: najtrudniejsza, jeśli nie niemożliwa, bo każdy inny niż jej twórca. „
(1 votes, average: 5,00 out of 5)