Innym obszarem, w którym jasny talent młodego malarza został w pełni ujawniony, był portret. To prawda, że Renoir nie próbował ujawnić głębi obrazu, aby podać szczegółową psychologiczną charakterystykę osoby. Napisał prawie wyłącznie młode kobiety i dzieci, starając się przekazać młodość i piękno, świeżość i urok swoich modeli.
„Głowa kobiety” jest pod tym względem bardzo charakterystyczna. Być może tutaj mamy do czynienia z jednym ze szkiców do obrazu „Kąpiel”, na co wskazuje w szczególności ręcznik na ramieniu młodej kobiety. W każdym razie jest to niewątpliwie praca portretowa Renoira: szkic głowy młodego modelu.
Patrzy na widza spokojnym, ale uważnym, niemal skupionym spojrzeniem.
Oglądając wyraz twarzy ludzkiej twarzy, Renoir stara się uchwycić wyraz w jego natychmiastowej wyjątkowości, a tym samym potwierdza impresjonistyczną zasadę w sztuce portretowej. Kompozycja jest statyczna i tradycyjna – głowa modelu jest umieszczona w środku niemal kwadratowego płótna, jednak jest przedstawiona w lekkim nachyleniu, a obrót ramion modelu daje figurce niezbędny ruch. Obraz jest napisany biało-różowymi „topiącymi się” tonami na tle berlińskiego pruskiego błękitu, blaknącego na zielono.
Godne uwagi jest malowanie tego małego arcydzieła Renoira: cienkie, przezroczyste, jak akwarela, rozmazy tworzą wrażenie materii, gotowe do rozpuszczenia w otaczającej atmosferze. Malowniczy system przyczynia się do stworzenia uroczej w swojej bezpośredniości, zazwyczaj obrazu „Renoira”. „Głowa kobiety” należy do najlepszych dzieł tego artysty w Rosji. Obraz został wprowadzony do Ermitażu w 1935 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)