Malarstwo francuskiego artysty Jacquesa Louisa Davida „Andromacha przy ciele Hektora”. Rozmiar obrazu to 275 x 203 cm, olej na płótnie. W Moskwie, w Muzeum Sztuk Pięknych Puszkina, szkic „Andromache bemoaning Hector” jest przechowywany na dużym płótnie w Luwrze.
Drugim znaczącym historycznym płótnem artysty był obraz „Andromacha przy ciele Hektora”, który również otrzymał życzliwe przyjęcie od krytyków i krytyków sztuki na Salonie w 1783 roku. Scena dramatyczna jest w nim przedstawiona na tle nagiego antycznego wystroju – majestatycznej antycznej loży, kolumn doryckich, znanych z rycin kandelabrów, włóczni i tarczy Hektora, zapożyczonych z dzieł Poussina.
Kompozycja płótna z siedzącą przy łóżku Andromachą powtarza scenę „Śmierć Meleagera” odtworzoną w reliefie starożytnego sarkofagu. Podążanie za klasycznym wzorem zostanie połączone w pracy artysty z wprowadzeniem indywidualnych cech, różnorodnym przekazywaniem uczuć bohaterom.
Fabuła tego obrazu sięga Iliady Homera: Hector, dzielny przywódca trojanów, został zamordowany w pojedynku Achillesa i opłakiwany przez swoją wierną żonę Andromachę. Społeczno-polityczne znaczenie tej pracy jest oczywiste. Andromache teatralny gest wskazuje ciało bohatera, który oddał życie za swoje rodzinne miasto. Kult ojczyzny we francuskim społeczeństwie epoki przedrewolucyjnej kontrastował z ideą służenia władzy królewskiej.
Dzieło wyróżnia się klarownością i prostotą kompozycji, lekkie i białe modelowanie jest pełne i wyraziste.
Wiele uwagi poświęca się historycznej dokładności przedstawionego środowiska Davida. Andromacha, żona Hectora – córka cara Cetiona w mizyjskim mieście Teb i żona Hektora, należy do najszlachetniejszych postaci kobiecych Homera Iliady. Nawet w młodości jej ojciec i siedmiu braci zostało zabitych przez Achillesa.
Wychodząc po Hectora, Andromacha urodziła mu Astianaks i przywiązała się do męża z najgorętszą miłością, której wzruszające pomniki pozostały jej rozmową z nim, zanim Hektor wyruszył na bitwę z Achillesem, jak również jej płacz za zabitych.
Po podboju Troi Andromacha przekazano na łup syna Achillesa, Pierre'a, który zabrał ją ze sobą do Epiru i gdzie urodziła mu syna. Następnie Andromacha została żoną Heleny, brata Hektora, i urodziła mu syna Kestrina. Po śmierci Heleny Andromacha wraz z jednym z jej synów powróciła do Mizii, gdzie syn ten nabył region Teieraniah i nadał jej nazwę miastu założonemu przez niego Pergamon. Na cześć Andromachy zbudowano tam świątynię.
Eurypides użył wizerunku Andromachy jako bohaterki tragedii o tym samym imieniu.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)