Śmierć Sokratesa – płótno stworzone przez francuskiego mistrza – Jacquesa-Louisa Davida. Podobnie jak inne dzieła malarza, stworzone w tej dekadzie, fabuła obrazu opiera się na klasycznej historii, w tym przypadku o śmierci Sokratesa, którą Platon opowiedział w dialogu Fedona. W nim filozof został skazany na pozbawienie życia za pomocą trucizny cykuty z powodu potępienia rzekomo niebezpiecznej działalności myśliciela.
Zamiast paniki i podniecenia, Sokrates wykorzystuje swoją pozycję, aby uczyć swoich uczniów ostatniej lekcji.
Na zdjęciu stary człowiek w białym fartuchu siedzi na łóżku. Otaczają go ludzie w różnym wieku, z których większość, w przeciwieństwie do głównego bohatera, martwi się: płaczą i zakrywają twarze rękami, młody człowiek wyciąga kielich do skazanego, nie patrząc w jego kierunku, starszy mężczyzna upadł na łóżko, za rogiem, w łuk po lewej stronie, zobacz inne zasmucone postacie.
Opis tej historii zawiera wiele nieścisłości historycznych. Dla uproszczenia kompozycja była pozbawiona wielu postaci opisanych pierwotnie przez Platona. To i obecność Apollodorusa, opierającego się o łuk, pomimo tego, że w dialogu został wysłany przez Sokratesa i zniekształcenie wieku wielu studentów. Pomimo faktu, że do czasu śmierci Sokratesa, Platon był jeszcze młody, na zdjęciu jest starcem siedzącym u stóp umierającego człowieka.
Nawet twarz Sokratesa była idealizowana i różna od klasycznego popiersia, które jest uważane za odniesienie. Jest spokojny, ponieważ widzi śmierć jako odrębne państwo, jako oddzielne królestwo, inny stan istnienia. Ale Sokrates nie doświadcza już siebie, ale tych, którzy żałują swego losu.
David używa koloru, aby podkreślić emocjonalny charakter obrazu. Na przykład odcienie czerwieni są bardziej stłumione wokół krawędzi obrazu, aw kierunku środka stają się jaśniejsze, osiągając punkt kulminacyjny w ciemnoczerwonej sukni mężczyzny trzymającego miskę trucizny. Tylko Platon i Sokrates, ubrani w kontrastujące niebiesko-białe szaty, zachowują spokój.
Stłumione kolory mogą być odpowiedzią Davida na komentarze krytyków, którzy nazwali przysięgę palety Horatii „ostentacyjną”.
Podpis pod siedzibą Platona pozwala stwierdzić, że historia jest prezentowana przez jego wygląd, a drugi podpis, pod kryptonimem, oznacza, że artysta identyfikuje się z tą postacią.
Istnieje kilka sprzeczności dotyczących daty powstania obrazu, ale pomimo faktu, że dzieło powstało prawdopodobnie w 1782 r., Ukończono je w Paryżu w 1787 r.
(2 votes, average: 3,50 out of 5)