Malarstwo francuskiego malarza Jacquesa Louisa Davida „Safona i Phon”. Rozmiar obrazu to 225 x 262 cm, olej na płótnie. Jacques Louis David jest założycielem i kierownikiem neoklasycyzmu, ruchu artystycznego, który opierał się na starożytnym dziedzictwie i dominował na przełomie XVIII i XIX wieku. Obraz „Safona i Phon” jest charakterystyczny dla dojrzałych dzieł Davida.
Przedstawia Safonę i jej ukochanego Phonaona.
Amorek, rozciągający lirę Safony, symbolizuje miłość jako źródło twórczej inspiracji. Safona – słynny starożytny grecki poeta, przedstawiciel tekstów melodycznych, muzycznych i pieśni, współczesny Alkey, pochodzący z lesbijskiego miasta Eres; żył pod koniec VII i pierwszej połowy VI wieku. W odach Safony nie można znaleźć imienia Faona, żeglarza z Mityleny, którego Wenus dawała młodym młodym i urzekającym pięknem.
Legenda o nieodwzajemnionej miłości poetki Safony do pięknego młodzieńca Phaona, z powodu której rzuciła się w morze z klifu Lewkady, pojawiła się znacznie później. Po raz pierwszy ta historia pojawiła się w kompozycji Leander of Menander. David wziął tę legendę za podstawę tego, co czuje się nawet w szczegółach.
Jako główny wątek artysta wybrał epizod, w którym poetka zbiera odę na cześć swojego kochanka.
Phon, który pojawia się w tej chwili, delikatnie dotyka dłoni jej twarzy. Safona opuszcza grę na lirze, wspieranej przez Kupidyna. Jej poetycką inspirację zastępuje ekstaza miłości. Wśród szczęśliwych epizodów z życia Safony jest jej miłość do młodego mężczyzny Faona, który odmówił poecie na zasadzie wzajemności, w wyniku czego rzuciła się do morza ze skały Levkady.
Wyrażenie pośpiechu z klifu Levkadskaya stało się w zwykłym języku ekwiwalentem wyrażenia „popełnić samobójstwo”, a także oznaczało groźbę nałożenia rąk na siebie pod wpływem rozpaczy.
Najwyraźniej Dawid był nie tylko świadomy poszczególnych linii Safony, ale także tak zwanej litery Safony, skierowanej do Phaona i skomponowanej przez Owidiusza. Na zwoju leżącym na kolanach Safony wiersze w starożytnym języku greckim brzmiały: „Szczęśliwy jest ten, kto pasuje do błogości bogów, który siedzi blisko ciebie i wzdycha za tobą”. Są to pierwsze wiersze pierwszej odmiany Safony.
Nad tekstem ody, wyjaśniającym fabułę, artysta nazwał Phaona. Historyczna i archeologiczna autentyczność w przedstawianiu antycznych ubrań, butów i szczegółów sytuacji łączy się z idylliczną interpretacją harmonii miłości: ospała sztywność poz, a także takie tradycyjne metafory miłości, jak para gołąbków i dwa drzewa w krajobrazie.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)