Obraz Adoracja Trzech Króli został namalowany w 1573 roku jako kompozycja ołtarzowa dla kościoła San Silvestro w Wenecji. Wszystko, co Veronese osiągnął jako dojrzały mistrz, jest już w nim widoczne. Widzimy tutaj pięknie napisany, zwiewny krajobraz.
Z częściami szopki, w której narodził się Chrystus, elementy starożytnej architektury z łukami, balustradami i stolicami są niespodziewanie harmonijne. Promień światła wnikający w tę przestrzeń z nieba, z masy ludzi i zwierząt, odróżnia postać młodej Matki Bożej od Dziecka na kolanach. Stary człowiek w czerwieni pochylił się ku niej, najwyraźniej jest to święty Józef.
Młody pasterz trzyma psa, obserwując z zainteresowaniem, co się dzieje. Po drugiej stronie Maryi są klęczący mędrcy, którzy przyszli do narodzonego właśnie Zbawiciela z darami. W tle jest ich duży orszak.
Artysta zadbał o to, by pokazać, jak luksusowe są ich ubrania, zwłaszcza Belsazar, który ukląkł przed Marią. Artysta osiąga silny efekt kolorystyczny dzięki odmienności ciepłych i zimnych tonów, co sprawia, że płótno jest jaskrawo dekoracyjne. W wątkach na tematy ewangeliczne lub biblijne Veronese, umiłowany Wenecji, pisze swoich współczesnych – twarze, ubrania, a nawet gesty.
Jego obrazy są bardziej kompletne niż dzieło Tycjana, spełniają gusta zwykłych Wenecjan.
Jako malarz prawie nie ustępuje wielkiemu mistrzowi, który potrafi podporządkować wszystkie liczne szczegóły całościowemu projektowi płótna. Ale w jego pracach jest mniej filozoficznej refleksji nad losem życia, która urzeka nas w obrazach Tycjana.