W przeciwieństwie do wielu współczesnych mu mistrzów weneckich, Giorgione nie pisał dużych, wielopostaciowych kompozycji. W swoich pracach był lakoniczny, wyrażał istotę wewnętrznego asocjacyjnego rozumienia fabuły, często dając widzowi możliwość przemyślenia i zrozumienia obrazu.
W Adoracji Pasterzy, oprócz obowiązkowych postaci Świętej Rodziny i klęczących pasterzy, krajobraz zajmuje ważne miejsce – nie tylko tło, ale aktywny uczestnik akcji. Jego głęboka perspektywa na horyzoncie jest zamknięta przez niebieskie góry, co tworzy naturalne poczucie przestrzeni i powietrza.
Szczególna rola oświetlenia, która stała się inna: czysta czystość wczesnego poranka, charakterystyczna dla dzieł Quattrocento, została zastąpiona tępym popołudniowym światłem, które daje obrazowi większą integralność i objętość. Ciemnobrązowy odcień jaskini pięknie i kontrastowo podkreśla kolory ubrań Józefa, Marii i dwóch pasterzy, których wygięte plecy są gładko i rytmicznie powtarzane w owalnych liniach wyznaczających wejście do jaskini, w pobliżu której znajdują się bohaterowie.
Na działalność artysty pozostało bardzo niewiele dokumentów. Nie znaleziono pojedynczych obrazów subskrypcyjnych Giorgione, niektóre z jego niedokończonych dzieł znanych dziś tylko przez ryciny i kopie. Przypisanie dzieł mistrza jest dość skomplikowanym problemem, który wywołuje kontrowersje wśród historyków sztuki od XVI wieku.
Obecnie większość badaczy jest skłonna wierzyć, że autorem Adoracji Trzech Króli jest Giorgione, chociaż w XX wieku było wiele dyskusji na ten temat.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)