Śpiąca Wenus – Giorgione

Śpiąca Wenus   Giorgione

Obraz „Śpiąca Wenus” weneckiego malarza Giorgione. Rozmiar mistrza to 108 x 175 cm, olej na płótnie. Prace Giorgione kończą się dwoma dziełami – Dresden Sleeping Venus i the Louvre Concert.

Obrazy te pozostały niedokończone, a tło krajobrazowe zostało ukończone przez młodszego przyjaciela i ucznia Giorgione, wielkiego Tycjana. Ponadto obraz „Śpiąca Wenus” utracił niektóre ze swoich walorów malarskich ze względu na liczne uszkodzenia i nieudane odbudowy. Tak czy inaczej, właśnie w tej pracy objawiono jedność fizycznego i duchowego piękna człowieka z wielką humanistyczną pełnią i niemal antyczną klarownością.

Zaskakująco czysta, mimo swej nagości, „Śpiąca Wenus” jest w pełni sensem alegorii, symbolicznym obrazem Natury.

Naga Wenus, zanurzona w cichej snu, jest przedstawiana na tle wiejskiego krajobrazu, spokojnego, łagodnego rytmu wzgórz, który jest w harmonii z jej wizerunkiem. Mętna atmosfera łagodzi wszystkie kontury i jednocześnie zachowuje plastyczną wyrazistość form. Podobnie jak inne dzieła Wysokiego Renesansu, Jordzhonevskaya Wenus jest zamknięta w swoim pięknym pięknie i jakby oderwana zarówno od widza, jak i od harmonii z pięknem muzyki otaczającej go przyrody.

Nie jest przypadkiem zanurzona w jasnych snach o spokojnym śnie.

Prawa ręka za głową tworzy pojedynczą krzywą rytmiczną, która zamyka ciało i zamyka wszystkie formy w jeden gładki kontur. Spokojnie jasne czoło, spokojne łukowate brwi, delikatnie obniżone oczy i piękne, surowe usta tworzą obraz przezroczystej czystości nie do opisania słowami. Wszystko jest pełne tej krystalicznej przezroczystości, która jest osiągalna tylko wtedy, gdy czysty, niezmącony duch żyje w doskonałym ciele.

Malarstwo Giorgione „Śpiąca Wenus” to jeden z najbardziej idealnych kobiecych obrazów renesansu. Pod wrażeniem tego obrazu, Tycjan i Dürer, Poussin i Velasquez, Rembrandt i Rubens, Gauguin i Manet stworzyli swoje prace dla podobnych tematów. Na środku pagórkowatej łąki na ciemnoczerwonej narzucie śpi spokojnie, oddając się snom i fantazjom pięknej starożytnej bogini miłości i piękna Wenus.

Za Wenus na horyzoncie znajduje się przestronne niebo z chmurami, niski grzbiet niebieskich gór, łagodna ścieżka prowadząca na wzgórze porośnięte roślinnością. Czysty klif, osobliwy profil wzgórza przypominają zarysy postaci bogini. „Śpiąca Wenus” pozostała niedokończona. Krajobraz, jak wspomniano powyżej, został napisany przez Tycjana, także na zdjęciu Tycjana przedstawiono amorek, zarejestrowany w XVIII wieku.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (3 votes, average: 3,67 out of 5)