To małe zdjęcie było częścią kompozycji Maesté Duccio, obrazem głównego ołtarza katedry w Sienie, pierwszym z siedmiu malowideł przedstawiających dzieciństwo Chrystusa, które nawiązują do tradycji ikonografii bizantyjskiej, na co wskazuje układ figur, ich ruchy, ubranie i rysowanie włosów.
Obraz emanuje jednak lekką, świeżą i bezpośrednią gotycką atmosferą. Scena nie rozgrywa się na tle schematycznych scen architektonicznych, ale na loggii jednego z gotyckich domów w Sienie. Głębokość przestrzeni podkreśla także niski cokół za figurami, na którym stoi wazon z bukietem lilii, symbolizujący czystość Maryi.
Piedestał i wazon są pomalowane w perspektywie z góry, podczas gdy łuki loggii i drewniany sufit znajdują się w perspektywie z dołu iz lewej strony. Półotwarte drzwi za plecami Mary mają również podkreślać realizm otoczenia.
Anioł cicho, serdecznie wita Maryję. Jego strój, zwiewność figury, berło z lilią i przyjemny ruch prawej ręki – wszystko to odpowiada kanonom bizantyjskiej ikonografii, a także faktowi, że Maryja przyjmuje anioła stojącego. I naturalnie płynące fałdy ubrań, pewne wydłużenie figur, spontaniczność, szczerość uczuć, a przede wszystkim nowa interpretacja malowniczości są charakterystycznymi cechami już gotyckiej sztuki Duccio, który otworzył nową erę w malarstwie.
Nowością jest fakt, że głowa Madonny jest pokryta białym szalikiem, a nie niebieskim płaszczem, marnym, jak w bizantyjskich obrazach i obrazach ducento. Luźna, nawet niedbale płynąca chusteczka jest doskonałym przykładem gotyckiego języka obrazkowego Duccio.