Obraz stworzył obraz wielkiego kolorowego brzmienia i dekoracyjnego piękna. Przedstawione są młode kobiety w zielonym gaju. Sam artysta nazwał „naszyjnik” „obrazem pogańskim”.
Jej bohaterki są jak wiosenna natura, pełna siły, kwiaty obracają głowy w stronę słońca. Obraz inspirowany jest wizerunkiem majowej natury, porami kwitnących ziół. „… Późna wiosna” – powiedział Borisow-Musatov – „wypełnia cały mój umysł wypukłymi, żywymi obrazami realizmu”. Przenikliwy obraz odróżnia zmysłowy początek Szmaragdowego Naszyjnik od innych dzieł artysty.
Natura i człowiek łączą się w tym wspólnym oddechu.
„Szmaragdowy naszyjnik” można już w pełni postrzegać jako monumentalny fryz, który organicznie pasuje do architektury i łączy się z nią. Pierwsze etiudy do tego obrazu powstały w mieście Czeremszany koło Chwałynska, gdzie Musatowie spędzili lato. Ich dom stał w ogrodzie otoczonym dębami.
Artysta przyciągał wzorzyste liście dębu. Jak wspominał Stanyukowicz: „Victor Elpidiforovich ciężko pracował w tym czasie na girlandach do swojego” Szmaragdowego Naszyjnik „, który stał w jego warsztacie, przerobiony z szopy. ponad grą światła w liściach. „
Ale zadania na wolnym powietrzu, które mistrz rozwiązał w szkicach figur, są syntetyzowane na zdjęciu. Kolor jest zagęszczony, pokrywa duże powierzchnie, uogólnia formy, jest wyraźnie dekoracyjny. I nigdy paleta kolorów artysty nie była tak intensywna.
Rzeczywiście, odcienie szmaragdu dominują w tle krajobrazu. Tutaj, jak w stawie, nie ma horyzontu, ale jeśli w powierzchni wody nadal odbija się przestrzeń, to w Szmaragdowym Naszyjnik zielonym trawnikiem z mleczami zdobionymi liśćmi dębu jest tło, a nie środowisko przestrzenne, tło, równolegle do figur i płaszczyzny płótna. Sześć postaci kobiecych, z pozornym szumem pozy niektórych z nich, wciąż porusza się od lewej do prawej.
Po raz pierwszy Borysow-Musatow pojawia się w wielu figurach, postacie są w ruchu. Cały obraz jest przesiąknięty pojedynczym falistym rytmem. Słuchając go, liście dębów i głów białych mniszek na trawie pasują do odpowiedniego wzoru, postacie są umieszczone na płaszczyźnie płótna, ręce i głowy kobiet poruszają się.
Tutaj również, jak na spacerze o zachodzie słońca, następuje pauza oddzielająca dwie lewe cyfry od grupy po prawej stronie. Ale dystans pokonuje centralna postać w ochrowej sukience, przekręca głowę i gest ręki z wachlarzem, zapraszając dwie dziewczyny do podążania za nią i jej przyjaciółmi. Pasek mlecze na zielonym tle i dębowe gałęzie pochylone w prawo tworzą również połączenie między lewą i prawą postacią. Procesja, jak płynąca melodia, porusza się płynnie i kompleksowo, opalizująco,
(1 votes, average: 5,00 out of 5)