Kaplica Sykstyńska została zbudowana w latach 1475-81, w czasach papieża Szóstego IV, a jej ściany wciąż ozdobione są freskami wybitnych mistrzów tamtych czasów. Łuk był pierwotnie przedstawiony z niebem pokrytym gwiazdami, aw 1508 r. Papież Juliusz II nakazał trzydziestotrzyletniemu Michałowi Aniołowi namalowanie go.
Artysta zrobił to, co naprawdę niemożliwe: w ciągu czterech lat napisał na suficie o powierzchni 600 metrów kwadratowych. m ponad 300 postaci w najtrudniejszych kątach! Ponadto technika tak zwanego „czystego fresku”, malowania na mokrym tynku, jest bardzo skomplikowana, ponieważ wymaga od mistrza szybkości i dokładności. Dodajemy, że Michał Anioł pracował w bardzo niewygodnej pozycji – leżąc na specjalnie zaprojektowanej platformie, stale ocierając farbę, która kapała na jego twarz.
Malował sklepienie prawie sam: uczniom powierzono jedynie drobne szczegóły ram.
Dla każdej figury artysta wykonał wiele szkiców i szkic naturalnej wielkości, ale nadal nie można było ocenić jedności kompozycji, o ile praca była zamknięta przez lasy. Bardziej uderzająca jest perfekcja fresku! Michał Anioł – nie tylko rzeźbiarz, malarz, architekt, ale także wspaniały poeta – był wrażliwym czytelnikiem Biblii, a znaleziona przez niego forma kompozycyjna zaskakująco trafnie odzwierciedla bardzo mozaikową strukturę Starego Testamentu, która powstała na przestrzeni wieków i składała się z wielu książek, które bardzo różnią się od przyjacielski stylistycznie, sumuj się jednak w jedną monumentalną całość.
Wszystkie części fresku, niezależnie od tego, czy jest to scena fabularna, czy osobna postać, są skończone i samowystarczalne, ale w naturalny sposób wtapiają się w ogólną kompozycję, poddaną jednemu rytmowi, a powtarzające się elementy kadru – postacie nagiej młodzieży, medaliony i detale architektoniczne – porównują obraz do złożonego ornamentu, jakby utkany z ludzkie ciała. Człowiek jest nie tylko głównym, ale jedynym tematem rzeźbiarskich i obrazowych dzieł Michała Anioła. W przeciwieństwie do innych mistrzów renesansu, dla których żywe zainteresowanie człowiekiem nie wykluczało uwagi na to, co go otacza – natura, architektura, świat rzeczy, Michał Anioł znał tylko jeden środek wyrazu: tworzywa ludzkie ciała.
W obrazach Kaplicy Sykstyńskiej krajobraz, wnętrza, ubrania, przedmioty są obecne minimalnie, tylko tam, gdzie bez nich nie da się tego zrobić; są uogólnione, nie szczegółowe i nie odwracają uwagi od narracji ludzkich czynów, postaci, namiętności. Taka koncentracja artysty na najważniejszej rzeczy nie mogła być bardziej zgodna ze stylem biblijnych legend, w których dramatyczne sceny są zwięźle streszczane, w kilku średnich, epickich, pojemnych frazach, a ta koncentracja uczuć jest o wiele bardziej imponująca niż inna kwiecista opowieść.
Język tworzyw sztucznych – język linii, formy, koloru – brzmi u Michała Anioła tak silnie, zwięźle i wzniosle jak wersety Biblii; Patos Księgi Książek ucieleśnia się tak naturalnie, przekonująco i swobodnie, że każda inna interpretacja znanych wątków wydaje się niemożliwa. Księga Rodzaju odpowiada dziewięciu kompozycjom, które zajmują całe centralne pole skarbca. Aby zapoznać się z nimi w kolejności, w jakiej fabuły są przedstawione w Biblii, należy udać się do ołtarza i rozpocząć kontrolę, przesuwając się od wejścia do wejścia.
Pięć scen poświęconych jest stworzeniu świata: „Oddzielenie światła od ciemności”, „Stworzenie luminarzy i roślin”, „Oddzielenie firmamentu od wody”, „Stworzenie Adama”, „Stworzenie Ewy”. Wydaje się, że to właśnie w tych kompozycjach Michał Anioł zainwestował najbardziej osobistą rzecz – który, jeśli nie on, obsesyjny rzeźbiarz, był bliski patosu stworzenia! Walcz z obojętną materią, stwórz nowe piękne ciała z bezkształtnej, nieożywionej masy, wyrzeźb je z gliny, wyrzeźb z kamienia – ta natchniona praca przede wszystkim przyciągnęła mistrza: nie bez powodu porównał rzeźbę ze słońcem i malował na księżyc.
Autor słynnych fresków zawsze czuł się przede wszystkim rzeźbiarzem, często powtarzającym: „Malarstwo to nie moje rzemiosło”. A Bóg Michał Anioł pojawia się przed nami jako zwycięski chaos Rzeźbiarza Wszechświata. Twarz Savaofa jest prawie zniekształcona przez udręki kreatywności, a następnie piękne w swojej koncentracji. Jego potężne, muskularne ciało, dłonie jego silnych czułych dłoni emanują energią.
Bóg nie musi dotykać jego tworów – są posłuszne jego swobodnym gestom. W Oddzieleniu Światła od Ciemności, Sabaoth rozprzestrzenia bezkształtne chmury mgły na boki i tak jakbyśmy słyszeli hałas wielkiego budowania pokoju. Przy silnych uderzeniach rąk wysyła światła na niebo, daje życie roślinom, uspokaja żywioł wody, a majestatycznym ruchem przynosi żebra Adama do kobiecej i uległej Ewy.
W stworzeniu Adama, co prawda, najlepsza kompozycja całego obrazu, od władczej ręki Savaofa do wciąż wiotkiego, drżącego pędzla pierwszego człowieka, strumień życiodajnej siły emanuje niemal w widoczny sposób; i jest mało prawdopodobne, że w sztuce światowej można znaleźć dokładniejszą formułę „kreatywności i cudów”, bardziej pojemną metaforę jedności materialnej i duchowej, ziemskiej i niebiańskiej, niż te dwie aspirujące, niemal dotykające się ręce. Krótko przed śmiercią Michał Anioł zniszczył wszystkie swoje szorstkie szkice i szkice – nie chciał, aby jego potomkowie „widzieli jego pot”, a kiedy patrzymy na sklepienie Kaplicy Sykstyńskiej, wydaje nam się, że największy z ziemskich artystów stworzył swój Wszechświat w nie więcej niż sześć dni.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)