Prace Rubensa są kluczowe dla malarstwa pejzażowego XVII wieku. Chodzi nie tylko o to, że są one pięknymi obrazami gatunku krajobrazu, ale także, że główny nurt sztuki flamandzkiej – stworzenie syntetycznego, heroicznego obrazu natury – jest w pełni w nich zawarty. Krajobraz Kamiennych Nosicieli to hymn o wielkości i mocy tytanicznych sił natury.
Wszystko jest w ruchu: klify są spiętrzone, pokryte bujną roślinnością i splecione z wytrwałymi korzeniami olbrzymich drzew, których wijące się pnie i kępy liści wydają się żywe i drżące; ciemne chmury pędzą po niebie. Dynamika jest wzmocniona przez kontrastowanie różowawego światła ostatnich promieni słońca zalewającego skały po prawej stronie i zimnego oświetlenia księżyca po lewej stronie obrazu; Ta kombinacja symbolizuje wieczną zmianę dnia i nocy. Starając się podkreślić ogólny dramat krajobrazu, artysta umieszcza na pierwszym planie furmanki kamieni, zajęte swoją ciężką pracą.
Wizerunek silnych i silnych ludzi w momencie ogromnego napięcia jest organicznie włączony w ogólny obraz natury.
Pejzaże Rubensa zadziwiają niezwykłym bogactwem kolorów, efektami oświetlenia, przenoszeniem głębi przestrzeni i objętości form. W konstrukcji przestrzeni Rubens łączy perspektywę powietrzną i liniową. Naprzemiennie świeci i zmienia się w różnych kolorach, w głębi obrazu kolor rozjaśnia się, warstwa farby staje się bardziej przezroczysta.
Kontrastując poziome warstwy gleby z pionem drzew, artysta jednocześnie zmiękcza rogi gładkimi krzywiznami pni.
W ten sposób wszystkie plany okazują się być połączone, a kompozycja jest połączona w kompletny zespół dekoracyjny. Rubens tworzył wiele etiud z natury, w jego krajobrazach każdy szczegół jest absolutnie prawdziwy, ale wszystkie są podporządkowane zjednoczonej aspiracji mistrza do stworzenia uogólnionego, syntetycznego obrazu natury. Obraz wszedł do Ermitażu w 1779 roku z kolekcji Walpole w Anglii.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)