Francuska prowincja o wyjątkowym patriarchalnym wiejskim smaku zawsze przyciągała Gauguina. Tutaj widział spokój, mierzalność, pewną niewinność i czystość ludzi – wszystko to działało jako antagonista w hałaśliwym, tętniącym życiem mieście.
W 1885 roku, chcąc uciec od problemów monetarnych, artysta przybywa do miasteczka Pont-Aven i osiada w pensjonacie Gloanek. Znajdując się tutaj, Gauguin kieruje tak zwaną szkołą Pont-Avensk, której mieszkańcy mają stać się ideologicznymi inspiratorami postimpresjonizmu.
To tutaj, pod wpływem tych malowniczych miejsc, mistrz rozwija nowy styl swojej pracy, jego pismo jest cloisonian. Zgodnie z tym sposobem Gauguin przypisał dominującą rolę plastyczności linii i nasyceniu kolorów, pozbawiając go niepotrzebnej zmienności odcieni. W rezultacie powstał niezwykle jasny panel dekoracyjny, bez względu na to, jak bezpretensjonalna wydawała się fabuła.
Przykładem takiej metamorfozy jest obraz “The Breton Landscape with the Swineherd”, stworzony przez Gauguina w 1888 roku. Zwykła domowa scena Gauguina zamienia się w kolorowe płótno, jasne i monumentalne.
Artysta odegrał tu główną rolę w kolorze, a mianowicie, kolor zielony prowadzi partię. Reszta koloru jest nieuchronnie absorbowana przez nasyconą zieleń.
Nie można od razu zwrócić jego uwagi na głównych bohaterów fabuły – pasterza, żywych stworzeń, pięknego krajobrazu i bogatej przyrody, ponieważ kolor koloru stale zastępuje wszystko inne.
Gauguin nigdy nie starał się przekazać żadnego ruchu, wręcz przeciwnie, stan spoczynku i kontemplacji jest jedną z głównych cech malarstwa mistrza. Tak więc “krajobraz bretoński” oddycha spokojem i wyróżnia się nawet pewną statyczną naturą, jednak delikatne posiadanie mocy koloru i światła nieodłącznego dla Gauguina zamienia zwykłą wiejską scenę w żywy obraz obdarzony dekoracyjnością i monumentalnością.