Tematy starożytnej mitologii, opowiadające o miłosnych przygodach bogów, ożyły dzięki nowej sile w sztuce europejskiego rokoka, kierunku nasyconego duchem erotyzmu i hedonizmu. Amigoni, spośród wszystkich weneckich mistrzów najściślej związanych z tą kulturą, odnosi się do fabuły, zapożyczonej z antyku na początku renesansowej kultury, a następnie sztuki XVIII wieku.
W malarstwie weneckim motyw leżącej nagiej postaci kobiecej znajduje się już w dziełach Giovanniego Belliniego, a następnie wielokrotnie interpretowany w różnych kompozycjach Giorgione, Palma the Elder, Tycjan.
Grawerowanie Annibale Carracci, przedstawiające śpiącą nimfę i satyrę nieskromnie ją obserwującą, było powszechnie znane. Amigoni wielokrotnie powtarzał kiedyś pozę leżącej Wenus lub, jak w tym przypadku, nimfę w kompozycjach Wenus i Adonis, “Śpiącą Wenus i Putti” oraz na zdjęciu na tej samej działce, który odbył się na aukcji Sotheby's w Londynie 12 kwietnia 1978 roku.
Jeśli założymy, że Jowisz jest przedstawiony jako satyra na płótnie Ermitażu, fabuła może być interpretowana jako Jowisz i Antyope “: kto widział śpiącą królewską córkę Antydy, Jowisz w przebraniu satyry ją uwiedzie. Amigoni była jasną interpretatorką rokoka, a nie francuskim epigonem Ten styl okazał się całkowicie dostrojony do jego talentu: delikatny styl malowania z delikatnym światłocieniem, delikatny delikatny smak spodobał się arystokratycznym klientom, którzy chcieli zobaczyć nie starożytną wersję duszpasterską, ale genialna improwizacja w duchu dzielnej poezji stulecia “. Obraz można datować na lata trzydzieste XVIII wieku.