Qui bien aime tard oublie – William Morris

Qui bien aime tard oublie   William Morris

Według Jane Morris, jej mąż po raz pierwszy zainteresował się haftem w połowie lat 50. XIX wieku, kiedy zaczął rozpuszczać swoje antyczne próbki, próbując zrozumieć technikę i zaczął eksperymentować z drewnianą ramą i czesaną wełną, malowane zgodnie z własnymi wymaganiami. Najwcześniejszą z jego znanych próbek była draperia ścienna, z grubsza wyhaftowana wełną, barwiona naturalnymi barwnikami, a motywy drzew i ptaków zostały powtórzone we wzorze, a motto pseudo-greckich liter „Als Ich Can”, zapożyczone przez autora z obrazu Jana van Eycka, „Portret mężczyzny w czerwonym turbanie „z kolekcji London National Gallery.

Podczas gdy ten panel został pomyślany jako próba odtworzenia prymitywnych powtarzających się wzorów średniowiecznego haftu, które William Morris uważnie studiował podczas swojej podróży do Francji i Holandii, z 1856 r., Same motywy zostały zapożyczone z draperii ściennych przedstawionych w dwóch ilustracjach książkowych, „Taniec dzikusy leśne „oraz” Spotkanie króla Francji i księcia Bretanii w trasie „z rękopisu Kroniki Frouassarda z XV wieku, z którym Morris pracował w British Museum. Te szczegóły również stanowiły podstawę tego produktu, fragmentu większego haftu wykonanego na początku lat 60. XIX wieku, prawdopodobnie dla Red House: został on zaprezentowany na stoisku firmy na targach światowych w 1862 roku, a później wszedł do kolekcji Alice Boyd, kochanki William Bella Scott, w swoim domu Aeshire w zamku Penkll.

Tutaj haft wisiał w galerii starej części budynku obok innego haftowanego panelu. Obie prace zostały określone przez Rossettiego w liście do Boyda z listopada 1868 roku jako „Topical tapestries” – żart oparty na przydomku Morrisa „Tops”. Wariant tego samego projektu można zobaczyć na draperii zdobiącej tło w obrazie „La BeNé Iseult” Morrisa.

Haft powtarza wzór drzew owocowych splecionych zwojami, które przedstawiają groteskowe kameleony i wpisują słowa:

„Kto bardzo kocha, wkrótce zapomina”

Jest to wspólne przysłowie, używane również jako nazwa pieśni w XIV wieku przez wiersz Chaucera pt. „Ptasi parlament”. Każde drzewo wznosi się z trójkątnego wzgórza ziemi usianego stokrotkami; Między nimi czaple wznoszą się w górę w locie. Tkanina lniana stosowana jest jako splot płócienny, a haft wykonany jest z ściegów stalked i chain z grubymi wełnianymi nićmi w kolorze brązowym, zielonym i kremowym. Pomarańczowo-żółta i czerwona wełna, splecione ze sobą, służą do stworzenia tła; szwy są układane poziomo w tak zwanym porządku cegły: efekt jest wzmocniony przez zastosowanie różnych barwników w procesie tworzenia kompozycji.

Oprócz pigmentów naturalnych prezentowana jest również syntetyczna farba fioletowa, która była dostępna tylko na początku lat 60. XIX wieku; co oznacza

I chociaż projekt draperii został stworzony bezpośrednio przez niego, nie wiadomo, jaka część haftu została wykonana przez samego artystę. Linda Perry ustaliła, że ​​co najmniej trzech mistrzów pracuje nad haftem, z których wszystkie są najprawdopodobniej kobietami z najbliższego kręgu artysty: Jane Morris, jej siostry Bessie Bearden i ewentualnie Georgiany Bern-Jones. Podczas gdy udział kobiet niewątpliwie potwierdza zbiorowy charakter pracy firmy, a przekonanie Morrisa, że ​​praca musi przynosić satysfakcję wszystkim uczestnikom, niezależnie od płci, w żaden sposób nie podważa tradycyjnego związku między rzemiosłem kobiet a kopiowaniem.

To stwierdzenie zostało zakwestionowane dopiero w tym samym wieku, kiedy kobiety takie jak Mae Morris, Phoebe Tracair i Jessie New Berry stopniowo zyskały reputację projektantów, dokładnie tak jak rzemieślnicy.

1 Star2 Stars3 Stars4 Stars5 Stars (1 votes, average: 5,00 out of 5)