We wczesnych katalogach portret był uważany za dzieło Bernardo Luiniego, podobnie jak portret Rafaela. Po ustaleniu jednak, że dzieło należy do Rafaela, sądzono, że jest to kolejny autoportret. Później wenecjanin Marcantonio Michel poinformował, że widział zdjęcie z Pietro Bembo, poetą i humanistą, później kardynałem.
Uznano, że jest to portret młodego Pietro Bembo, wykonany przez Raphaela w Urbino.
Włoski uczony i kardynał, syn słynnego włoskiego entuzjasty literatury, Wenecjan Bernardo Bembo, Pietro kształcił się we Florencji. Od 1504-06 mieszkał w Urbino, gdzie stał się znany w społeczności kulturowej na dworze. Bembo jest autorem wielu prac na temat historii Wenecji, wierszy, dialogów, krytyków i listów, które zostały opublikowane w 1729 roku w Wenecji.
W 1512 r. Towarzyszył swemu przyjacielowi, Giuliano Medici, w Rzymie i zafascynował papieża Leona X i został mianowany jego sekretarzem. Osiem lat mieszkał w Rzymie. Po śmierci Leona X, w 1520 r., Bembo przeszedł na emeryturę do Padwy, gdzie poświęcił się literaturze i komunikacji z przyjaciółmi.
Zebrał dużą bibliotekę i stworzył muzeum medali i antyków. Pod jego opieką Padwa stała się miejscem spotkań najbardziej kulturalnego i oświeconego ludu Włoch. W 1529 roku został mianowany bibliotekarzem C – Marka. W 1539 r. Papież Paweł III wycofał go do Rzymu i uczynił go kardynałem.
Odkładając literaturę, zaczął studiować Pismo Święte i dzieło słynnych teologów. Dwa lata później został biskupem Bergamo.