Uważa się, że portret młodej kobiety, zwanej także „Fornarin” – przedstawia ukochanego Rafaela, jak w obrazie „Pani pod zasłoną” lub „Donna Velat”, który przez wiele lat był wzorem dla Rafaela. W szczególności artysta przedstawił ją na uznanym na świecie arcydziele – obrazie „Madonny Sykstyńskiej” – i na jego innych wspaniałych dziełach. Tradycyjnie uważa się, że pochodzi z Sieny, Margarita Luthi, córka piekarza.
Vasari wspomina o tym najpierw, a następnie w 1665 r. Fabio Chigi, ale wielu pisarzy uważało, że przywiązanie Rafaela do „pięknej Fornarine” jest po prostu fikcją. Dowody zebrane przez pana Rodolfo Lancany'ego dowodzą jednak prawdziwości historii Vasariego, a ponadto ustalają nazwę i dalszy los Fornariny.
Zgodnie z lokalnymi tradycjami, w Rzymie trzy domy są oznaczone jako kolejne domy ukochanego Rafaela; Każdy z tych domów znajduje się w bezpośrednim sąsiedztwie tych budynków, których obraz konsekwentnie zajmował mistrz. Ze spisu powszechnego dokonanego za czasów Leona X w 1518 r. Wiadomo, że jeden z domów rodziny Sassi został zajęty przez piekarza Francesco ze Sieny; jest to całkowicie zgodne z legendą, że „Margarita, ukochana Rafaela”, jak ją nazywa się notatką na marginesie jednego egzemplarza Vasariego, była córką piekarza ze Sieny.
Mówi się, że uczucie Rafaela trwało aż do jego śmierci, kiedy za namową posłańca papieża, który miał powiedzieć umierającemu, została usunięta z pokoju. Vasari mówi również, że w Rafaelu, umierając „zrobił wolę, a przede wszystkim, jako chrześcijanin, wypuścił ukochaną z domu, zapewniając jej godną egzystencję”. W 1897 r. Znaleziono wpis w głównej księdze Zgromadzenia św. Apoloniusza na Zatybrzu.
Ten wpis, zaznaczony 18 sierpnia 1520 r., Czyli cztery miesiące po śmierci Rafaela, brzmi: „18 sierpnia 1520 r. – Dziś wdowa Margherita, córka zmarłego Francesco Luthi ze Sieny, zostaje przyjęta do naszej instytucji”. Dopasowanie liczb i nazw może wskazywać, że „wdowa” była piękną fornarińską. Nieznany
Prawdopodobnie z powodu miłości Margarity zaręczyny Rafaela z Marią Dovizio, siostrzenicą potężnego Bernardo Dovizio, kardynała Bibbiena, zawartego w 1514 roku, trwały przez wiele lat, nie zakończyły się ślubem. Przesłanie Vasariego, że wahanie Rafaela było związane z nadzieją na otrzymanie kardynalskiego kapelusza, jest wątpliwe.
Jest o wiele bardziej prawdopodobne, że Rafael uważał dyplomatyczne za zadowolenie tak potężnej osoby, jak kardynał Bibien, i zgadza się na współpracę z siostrzenicą. Według testamentu napisano na grobie jego narzeczonej, wskazując, że artysta żałował, że jej to zrobił: jego narzeczonej Marii, córce Antonio da Bibiena, której śmierć pozbawiona była szczęśliwego małżeństwa. „
Prawdopodobnie obraz po śmierci mistrza pozostał w warsztacie, a Giulio Romano, jako jego uczeń i dziedzic, ukończył go, a następnie sprzedał.
Portret przedstawia półnagą młodą kobietę w półprzezroczystej szacie, zakrywającej jej piersi wstydliwym ruchem ręki, jak na zdjęciu Donna Velata.
Portret Fornariny jest podpisany przez autora. Po lewej stronie na wstążce napis napisany jest łacińskimi literami: „Raphael Urbinas”. Uważa się, że spełnił się po śmierci Rafaela, jego ucznia Giulio Romano.
W wyniku badania rentgenowskiego okazało się, że mistrz pierwotnie namalował tło krajobrazowe w stylu Leonarda da Vinche, które później zostało zastąpione przez mirt, święte drzewo Wenus. Istnieje opinia, że może to zrobić Giulio Romano, który później „poprawił” płótno.
Istnieje kilka starych kopii tego obrazu, z których najbardziej znany jest przechowywany w Galerii Borghese, tak zwanej „Fornarin Borghese”, napisanej w 1530 roku przez Rafaellino del Collier.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)