Wielki konny portret księcia Lermy otwiera obszerną galerię oficjalnych portretów stworzonych przez Rubensa. Książę Lermy był ulubieńcem i pierwszym ministrem króla Filipa III. Praktycznie był autokratycznym władcą Hiszpanii.
Artysta przedstawił go na koniu, mocno trzymając lejce, czyli wodza rządu.
Metoda pracy artysty nad tym portretem potrwa wiele lat: najpierw tworzy szkic lub wstępny szkic kompozycji, a następnie rysuje lub maluje twarz modelki z życia, a następnie maluje cały portret na płótnie lub drewnie, ufając czasem, że pracują nad akcesoriami i odzieżą, tło dla ich uczniów. W tym przypadku portret jeździecki został napisany przez samego artystę. W Gabinecie rysunków Luwru przechowywany jest szkic przygotowawczy tego portretu, stworzony przez Rubensa na zabarwionym papierze z włoskim ołówkiem i piórem.
Na koniu przedstawiony model. Cała kompozycja przyszłego obrazu jest przedstawiona w całości. Już tutaj zarysowana jest niska linia horyzontu, kontury drzewa i figurka jeźdźca jeźdźca, dominująca w składzie.
Postacie jeźdźca i konia pod nim są pokazane w skomplikowanej i nietypowej dla tego czasu perspektywie, innej niż prostsza sylwetka boczna.
Portret jest rozwiązany w zimnym, niebieskawym kolorze, a ostre i kontrastowe światło i cień przywodzą na myśl twórczość Caravaggia. Rubens skierował ruch konnej figury księcia Lermy bezpośrednio na widza, co dało portretowi poczucie energicznego ruchu potężnego konia o szerokich klatkach z grzywą lecącą na wietrze. Portret samego księcia Lermy wywołuje ambiwalentne uczucia.
Odziany pancerzem tors księcia, z prawą ręką majestatycznie odłożoną na bok, sprawia wrażenie uroczystej pozy. Jednak kontrast z tymi błyszczącymi płytami i bitwą w tle to odsłonięta głowa Lermy bez hełmu ochronnego, z całkowicie obojętnym wyrazem twarzy, który nie jest związany, ani emocjonalnie, ani kompozycyjnie, z całym charakterem i wystrojem całego obrazu.
Charakterystyczną cechą tego portretu, który stał się główną cechą portretów barokowych, jest system technik kompozytorskich, który gloryfikuje i gloryfikuje model: pompę akcesoriów, aktywne tło, prezentację modelu publiczności jak na podniesionym piedestale, podkreślając wielkość i powagę portretowanego portretu.