W serii portretów z lat dwudziestych XVIII wieku Durer odtworzył typ osoby epoki renesansu, nasycony dumną świadomością własnej wartości własnej osobowości, naładowany intensywną energią duchową i praktyczną celowością. Najważniejszym z nich był “Portret Erazma z Rotterdamu” – wielki humanista renesansu.
W tym portrecie myśliciel jest przedstawiony w tradycyjnym rozłożeniu – trzy czwarte. Myśliciel jest pokazany w pracy, wokół książki, jest całkowicie pogrążony w myślach, jego usta są poruszone ironicznym uśmiechem autora, Pochwała głupoty.
Sam Erasmus uważał tę pracę za literacką drobnostkę. Ale jego miejsce w historii Erazma z Rotterdamu zawdzięcza właśnie tej drobiazgowi. Większość jego prac naukowych, które służyły w czasie służby, już dawno została powstrzymana w depozytach książek, pod grubą warstwą odwiecznego pyłu, podczas gdy Pochwała szaleństwa wciąż była czytana w tłumaczeniach na wszystkie języki europejskie, w tym rosyjski. . Tysiące wykształconych ludzi na całym świecie jest wciąż czytanych przez ten pomysłowy dowcip najbardziej dowcipnych naukowców i najbardziej uczonych z dowcipnych ludzi, o których wie tylko historia literatury światowej.
Erasmus Rotterdam wysoko ocenił pracę Albrechta Dürera. “… Czego nie może wyrazić jednym kolorem – to znaczy czarnymi pociągnięciami – napisał wielki myśliciel o artyście – Cień, blask, wypukłości i wgłębienia, dzięki czemu każda rzecz pojawia się przed widzem nie tylko przez jego krawędź. Chwyta właściwe proporcje i ich wzajemną zgodność. Co tylko on nie przedstawia, nawet tego, czego nie można przedstawić: ogień, promienie, grzmot, błyskawica, błyskawica, mgła mgły, wszystkie doznania, uczucia, wreszcie cała dusza osoby, przejawiająca się w ruchach ciała, prawie sam głos. “