Na początku lat 60. na portretach przedstawiano przyrodnich braci Carl the Brave i Antoine z Burgundii, synów słynnego don Juana księcia Filipa Dobrego. Po śmierci van Eycka Rogier van der Weyden został nieoficjalnie uznany przez artystę sądowego. Chociaż wiele portretów jego pędzla nie zostało zachowanych, wśród jego klientów było wielu arystokratów, bogatych kupców, wysokich rangą urzędników i hierarchów kościelnych.
Wśród klasy wyższej uznano ją za dobrą formę, aby obrazy ich nie zawsze wyrafinowanych funkcji były wykonywane w wyrafinowanym stylu.
Dość często wykonywano je w formie obrazów dla osobistej pobożności: modlącego się klienta na jednym skrzydle, oraz Dziewicy Maryi lub Chrystusa z drugiej strony. Dla przedstawicieli rodziny księcia portret był oficjalnym przedstawieniem. Na przykład portret księcia Filipa i jego żony Izabeli jest znany jako kopia. Portret Antoine of Burgundy uważany jest za najlepiej zachowany udokumentowany męski portret van der Weydena.
Anthony jest przedstawiony w fioletowo-brązowej kurtce z takim samym wzorem jak w berlińskim portrecie Karla Śmiałego.
Antoine jest napisany na jednolitym ciemnym tle niebiesko-zielonym. Na szyi ma łańcuch dżentelmena Zakonu Złotego Runa; w prawej dłoni przyciśniętej do klatki piersiowej – długa strzałka. Jego włosy są średniej długości i wysokiej czapce – hołd dla mody, który osiągnął szczyt około 1467 roku i wyrażał się w długich włosach i wysokich nakryciach głowy.
W 1861 r. Muzeum w Brukseli nabyło dzieło jako portret Karola Śmiałego. Następnie przedstawiony rycerz był rozpatrywany przez Antoine'a z Burgundii, a następnie przez Jacquesa de Lalenga lub Jana z Portugalii. Ale portret tego samego człowieka pojawił się stosunkowo niedawno.
Na uszkodzonej tylnej stronie widoczne są pozostałości herbu “wielkiego drania z Burgundii”, jak nazywano Antoine, wieża twierdzy, z której spada płonący pień, oraz druga połowa jego motta: “ainsi le veul”. Strzałka jest zwykłym rycerzem i atrybutem wojskowym, czasami używanym jako ceremonialna pałka przez sędziów turniejowych. Podobnie jak maczuga, czasami odgrywała rolę symbolu władzy w rękach władców i szlachty. Wpływa na obraz dłoni w portrecie. Nie tyle balansuje kompozycję w tym biuściastym portrecie, ile przyciąga uwagę, jak druga twarz.
Sama dłoń to całe dzieło sztuki: warto śledzić, jak kontury palców przechodzą między fałdy skóry między nimi lub dopasowywać się do półksiężyca kciuka z krzywizną małego palca.
Równie wyrazisty z takiego sąsiedztwa jest prosty trzon strzały, chociaż jest to tylko prosty obiekt. Mężczyzna na portrecie ujawnia nam swoją rangę, a nie charakter. Jest symbolem cywilizacji, a nie indywidualności. W tej wizji leży sposób przeniesienia cech twarzy, ze skóry, z której celowo usuwane są wszystkie możliwe wady: nie ma zmarszczek i blizn, a usta wydają się być dosłownie wypolerowane.
Ale jednocześnie nie jest to pełna idealizacja, ale nie w pełni manifestowany realizm, ograniczony na korzyść stylu i całego obrazu jako całości.
Antoine, nieślubny syn Filipa Dobrego i Jeanne de Preslet, urodził się około 1430 roku. W 1452 r. Otrzymał tytuł szlachecki, aw 1456 r. Otrzymał Order Złotego Runa. Wielokrotny zwycięzca turniejów, dzielny wojownik i kolekcjoner rękopisów, wiernie i wiernie służył swojemu ojcu i pół-bratu Karlowi Smely. Po śmierci tego ostatniego w 1477 r. Wstąpił do służby króla Francji.
W 1504 roku Antoine zmarł. Jego portret, przedstawiający Antoine'a w wieku około 30 lat, jest jednym z ostatnich dzieł artysty.