Rokotow napisał starszego mężczyznę o wysokich rangach radnego stanu. Ale za zewnętrzną paradą nie ukrywa niespokojnego niezadowolenia z osobowości ogromnej siły twórczej, żrącego żądzy i niezrównoważonej natury poety, która tak bardzo kosztowała go w życiu. Uśmiech wyrażający radość i wyższość nie gasi, ale także rozświetla smutek w oczach.
Przed nami największy autorytet poetycki XVIII wieku.
Z jakim szacunkiem i przyjemnością wspomina o nim Grinev z Córki Kapitana A. Puszkina: “Moje doświadczenia w tym czasie były uczciwe, a Aleksander Pietrowicz Sumarokow… bardzo ich chwalił…” Rokotov, niewątpliwie, tragedie Widział, czytał bajki i był świadkiem, jak jego wiersze miłosne i wiersze były zapamiętywane i powtarzane wszędzie. A popularne druki z tekstami baśni sprzedawane były we wszystkich księgarniach. Artysta nie mógł odnosić się do uczucia poety.
Ale portret tworzy, bez upiększania: osobowość jest wybitna i kontrowersyjna. Jak z dumą zwrócił się do nas Sumarokov, w dostojnym pokazie zarówno gwiazdy, jak i szkarłatnej taśmy Annana, ale artysta ignoruje to wszystko – przyciąga ją przede wszystkim twarz. I wydaje się, że wszystkie gatunki należące do poety: tragedia, komedia, bajka, oda, wiersz miłosny, zostały połączone w tym zwierciadle duszy.
Twarz poety, kaznodziei, który z pasją chciał uczyć głupiego stada rządzącej szlachty.
Nie zbliżał się Rokotow do głoszenia racjonalnego początku w człowieku: “nie miłuj złych uczynków, pochlebstw, odpędzaj miłość do pieniędzy” … Czyż nie podzielał ataków przeciwko głupocie i ignorancji: “A ty, który nie masz umysłu, bezmózgiego szlachcica” … dlatego przede wszystkim artysta w portrecie podkreśla dumną godność talentu, wiarę poety w jego cel. Portret jest elokwentny: na czerwonawej twarzy współistnieje piskliwy strach z wrażliwością i pogardą dla tych, którzy nie docenili jego talentów w różnych dziedzinach – a także był pierwszym dyrektorem rosyjskiego teatru i wydał magazyn Hardworking Bee.
Człowiek, niejednoznaczny, arogancki, drażliwy, który znał zarówno słodycz, jak i truciznę szybkiej chwały, w końcu zrozumiał: “wszystko jest kolovratno”. Portret mężczyzny odchodzącego na zawsze – w tym samym roku Sumarokov nie. Tylko aktorzy spędzają w ostatniej podróży swojego reżysera i dramaturga.