Tworzenie płótna krajobrazowego „Valley Oise” odnosi się do 1880 roku. Obraz należy do kolekcji prywatnej.
Dolina Oise jest jednym z regionów Ile-de-France i znajduje się na północy. Charakter doliny wypełniają piękne obrazy, jasne i ciepłe kolory.
Krajobraz przypomina ramę fotograficzną, losowy, natychmiastowy obraz. Płótno jest wypełnione powietrzem, podczas gdy jest uczucie chłodnego, świeżego dnia. Krajobraz jest wypełniony zielonymi kolorami, ale plamy ochry-beżowych odcieni tworzą atmosferę poranka.
Mleczne niebo jest lekko zachmurzone z szaroniebieskimi chmurami. Ponadto na zdjęciu powierzchni nieba występują odcienie jasnozielonego i żółtawego. Na pierwszym planie krajobrazu, że tak powiem, u podstawy płótna są zarejestrowane drzewa i małe krzewy doliny.
Plan dalekiego obrazu składa się z domów i budynków mieszkańców północnej Anglii. Domy położone są dość blisko siebie, gęsty, smukły pasek.
Obrazy małych budynków połączone z czarną obwódką, która daje im ostre, wyraźne kontury. Sama dolina pokryta jest różnymi odcieniami zieleni, które różnią się niuansami obrazu tonalnego. W tym przypadku kolory nie mieszają się i znajdują się obok siebie.
W związku z tym powstaje nastrój żywej, trzepoczącej ramy.
Obraz charakteryzuje się kontrastującymi rozwiązaniami w połączeniu ze zjawiskiem zaciemnienia światła i cienia. Miejscami cienie gęstnieją tak bardzo, że ciemnozielona paleta przesuwa się dramatycznie w kierunku czerni. Czarny zarys budynków położonych w głębi doliny odbija się szarpiącymi czarnymi liniami przedstawiającymi pnie drzew.
Niektóre sylwetki drzew są lekko przechylone, jakby pod wpływem podmuchów wiatru.
Cechy stosowania farby przypominają pionowe cieniowanie. Taki styl „kreskowania” lub pociągnięcia pędzlem tworzy ciekawy obraz teksturowany, nadając płaszczyźnie obrazu dynamiczny, częściowo zachmurzony dźwięk, przypominający linie deszczu. Krajobrazowy etiudy, impresjonista, ale zarazem postimpresjonista. Głównym, głównym wrażeniem z obrazu, który odbiera widz, jest wrażenie otwartego powietrza, przestrzeni światła i wychodzącego ciepła.
Nisko płynące chmury nadają dolinie upiornego cienia, tworząc uczucie mżącego deszczu.
Wiatr zaczął padać przez pewien czas, zakłócając mętne, mroczne chmury. Chmury powoli przesuwają się po niebie, niemal pełzając, rozciągając szare włókna pajęczyny na ziemię. I już słyszymy, jak cienkie krople ledwo szeleszczą liście dokładnie w bojaźliwym śnie, jak gdyby opłakiwały lub pamiętały kogoś.