Postimpresjoniści odmawiają po prostu naprawienia zjawisk świetlnych, przeniesienia dokładnych doznań wizualnych na płótno. Dążą do większej syntezy formy i koloru, chcąc nadać obrazowi uogólniający obraz, aby wyrazić ideę świata w ogóle. Obraz „Wybrzeże Marny” został napisany dwa lata później przez „Haystack” K. Moneta, podczas gdy koncepcja artystyczna i obrazowa struktura tego płótna są zasadniczo różne.
Krajobraz Cezanne'a jest wyraźnie statyczny: niemal poziomej linii brzegu rzeki przeciwstawiają się ścisłe piony domu i drzewa na brzegu. Bezruch krajobrazu jest wzmocniony przez fakt, że odbija się w lustrzanej, zamarzniętej wodzie. Jeśli impresjoniści świata czasami rozpuszczają się w promieniach słońca, w nieustannie zmieniającej się atmosferze światła i powietrza, to w Cezanne odzyskuje swoją wagę: krajobraz podkreśla strukturę budynku i masę drzew. Jednak natura wydaje się inna niż na obrazach dawnych mistrzów.
Nie ma złudnych liści.
Drzewa na obrazie tworzą uogólnioną masę geometryzującą, jak fasetowana masa. Cezanne zapożyczył od impresjonistów sczerniałą paletę. Niemniej jednak kolorystyka obrazu jest ciemna i zimna: dominują odcienie niebieskiego i niebiesko-zielonego, są „wspierane” przez brąz i fiolet. Tak zwany „płynący” kolor, to znaczy ten sam kolor, pojawiający się na obrazie nieba i wody, drzew i gleby, odgrywa ważną rolę w systemie kolorów artysty.
Dzięki temu płótno zyskuje wewnętrzną jedność, integralność.
Ograniczając różnorodny kolor świata do ściśle zdefiniowanych kombinacji kolorystycznych, uogólniając i geometryzując obiektywne formy, Cezanne odrzuca wszystkie niepotrzebne, przypadkowe, przejściowe. Bezpretensjonalny motyw z banalną willową willą nadaje mu szczególną duchowość. Architektonicznie zbudowany, mocno zabarwiony krajobraz „The Coast of Marne” w milczeniu przypomina klasyczne krajobrazy Poussin, których wysoce etyczna praca służyła za wzór dla Cezanne'a.
Obraz wszedł do Ermitażu w 1930 roku z Państwowego Muzeum Nowej Sztuki Zachodniej w Moskwie.