Pod koniec XIX wieku Wasilij Iwanowicz Surikow wielokrotnie odwiedzał wiele miast Europy, zauważając dla siebie osobliwości nie tylko natury, ale także kulturowe, a przede wszystkim artystyczne i wizualne życie tego czy innego europejskiego miasta.
W 1900 roku Surikow namalował obraz „Neapol”, który przedstawia jedno z trzech największych miast na południu Włoch. Obrazowe płótno należy obecnie do wizualnych funduszy Państwowej Galerii Trietiakowskiej w Moskwie.
Neapol znajduje się w miejscu o niesamowitym pięknie i malowniczych kontrastach – Zatoce Neapolitańskiej. Neapol to miasto jasnych słonecznych południowych Włoch. W Zatoce Neapolitańskiej przed nami otwiera się panorama morza, Wezuwiusza i Sorrento.
Harmonizują i uzupełniają wspólny południowy krajobraz wyspy Capri i Ischia.
Aby stworzyć wizerunek włoskiego miasta Surikov stosuje metodę szkicowania akwareli. Używając tylko papieru i akwareli, artysta tworzy neapolitański krajobraz, który wypełnia naszą percepcję zmysłową porywami ciepłego wiatru, harmonią ciepłych południowych kolorów.
Obraz jest interpretowany jako lekki szkic powietrza, szkic. Kompozycyjna konstrukcja samego obrazu jest rozwiązana w taki sposób, że uwalnia, czasem nawet przeciąża, percepcję, nasycając przestrzeń miękkimi prądami powietrza, uczucie lekkości istnienia. Bezkres zatoki, jaskrawo pomalowane domy na słońcu, zarysy gór w chmurach tworzą obraz z charakterystycznymi elementami impresjonizmu.
Obraz „Neapol” jest dziełem, które lubi ten fakt, że świat Włoch rysuje się przed nami, światem wiecznego, ciepłego kraju, w którym wszystko, co niepotrzebne i grubiańskie, odrywa się od duszy i tylko wygląd tego artysty całkowicie oczyszczony i pełen inspiracji, widok twórcy, pozostaje.
Czyste powietrze, czyste impulsy serca, ciepło duszy, zmysłowość i pastelowe, niska jakość, ale słodkie, miękkie kolory. Takie cechy neapolitańskiego krajobrazu można było złapać i stworzyć tylko prawdziwy geniusz, jak Wasilij Iwanowicz Surikow – prawdziwy twórca i wielki artysta.