W “Moulin de la Galette”, jednej z jego najlepszych prac, artysta daje szeroką panoramę jasnej, zatłoczonej piłki. Liczne postacie tańczących ludzi są oświetlane przez nieregularne odbicia światła, co dodatkowo wzmacnia wrażenie nieustannego ruchu.
To płótno Renoira można porównać z dziełami Jana Steena i Watteau na ten sam temat. Jan Sten, kiedy napisał podobną scenę hałaśliwej wesołości, próbował pokazać swoje postacie z humorystycznej strony, podczas gdy Vatto w swoich scenach arystokratycznych uroczystości odzwierciedlał lekki i beztroski nastrój publiczności. Na zdjęciu Renoira jest coś z obu: Renoir, z taką samą wesołością jak Sten, obserwuje zachowanie hałaśliwego tłumu i, podobnie jak Watteau, jest zafascynowany pięknem festiwalu.
Oryginalność tego obrazu polega jednak przede wszystkim na tym, że Renoir wykazuje pomieszanie jasnych kolorów i obserwuje, jak wesołe promienie światła przesuwają się w półmroku. Obraz wydaje się być niekompletny, tylko głowy kilku postaci na pierwszym planie są pokazane szczegółowo, jednak są one również napisane w sposób całkowicie wolny od jakichkolwiek konwencji. Na pierwszym planie siedząca dama, jej oczy i czoło zostawia artysta w cieniu, a słońce gra na dnie jej twarzy.
Kobieta jest ubrana w jasną sukienkę, która jest wypisana za pomocą swobodnych, jasnych uderzeń, nawet bardziej odważnych niż Velasqueza lub Fransa Halsa. Tylko postacie, na których artysta skupia uwagę widza, są bardziej starannie napisane, w głębi obrazu wszystko rozpuszcza się w słońcu i powietrzu.
Szczery szkic tego płótna niewątpliwie nie ma nic wspólnego z beztroską malarza, ale jest zamierzonym rezultatem największej twórczości autora. Renoir nie pisał z wielką starannością każdego szczegółu obrazu, bo bał się, że z tego stanie się nudna i pozbawiona życia. Malarz zdał sobie sprawę, że ludzkie oko jest zdolne do wielu rzeczy: wystarczy dać mu wskazówkę – a wyobraźnia widza zbuduje solidną formę.
Nie od razu obraz Renoira został uznany przez krytyków i opinię publiczną. Widzowie, którzy odwiedzili wystawy impresjonistów, po prostu nie wiedzieli, jak patrzeć na takie zdjęcia i nie widzieli niczego poza mieszanką kolorowych pociągnięć pędzla. Podczas oglądania takich obrazów mieszczanie natychmiast zadawali sobie pytanie: “Czy ja też patrzę, kiedy siedzę w kawiarni lub spaceruję bulwarem?” Wiedza publiczności na temat tego, jak dana osoba powinna wyglądać, hamowała ich własny pomysł na to, co naprawdę widzą.
I dopiero po pewnym czasie opinia publiczna zdała sobie sprawę, że aby ocenić pracę impresjonistów, należy wycofać się o kilka kroków.
Jedynie poruszając się w pewnej odległości od obrazu, można zobaczyć, jak bezkształtne plamy nagle uformowały się w dziwaczny obraz. Aby osiągnąć ten efekt i przekazać osobie, która patrzy na obraz, prawdziwe wrażenia wizualne i poszukiwali impresjonistów.
Na szczęście Renoirowi udało się żyć wystarczająco długo, aby w końcu cieszyć się wynikami swojej pracy i stać się sławnym. Był w stanie obserwować, jak jego prace, początkowo wyśmiewane przez publiczność, stały się sławne, o których marzyli najbogatsi ludzie na świecie. Krytycy, którzy wcześniej wyśmiewali artystę, teraz dusili się w voetorg, chwaląc jego obrazy.
Ta porażka widzów i krytyków w odniesieniu do dzieł impresjonistów była bardzo ważna dla całej historii sztuki.