Madonna Rucellai – Duccio di Buoninsegna

Madonna Rucellai   Duccio di Buoninsegna

15 kwietnia 1285 r. Wspólnota Maryi z florenckiego kościoła Santa Maria Novella zleciła Duccio napisanie dużego obrazu Madonny dla ich kaplicy. W XVI wieku. ten obraz został przeniesiony do innej kaplicy tego kościoła, do kaplicy Rucellai, stąd nazwa obrazu. Ta forma obrazu ołtarza z trójkątnym naczółkiem była powszechna we włoskim malarstwie z XIII wieku.

Szeroko pomalowana rama ozdobiona na wpół figurami Jezusa, dwudziestu czterech proroków i świętych dominikanów, w tym męczennika Piotra i założyciela wspólnoty, rzadko znajduje się wśród zachowanych zabytków tamtej epoki. Prawie cała przestrzeń obrazu jest wypełniona bezcielesną figurą Madonny, ubraną w niebiesko-zielony płaszcz, siedzącą na drewnianym tronie ozdobionym rzeźbą. Na kolanach trzyma dziecko w białej i złotej szacie.

Tron Królowej Nieba z czcią opuszczony na ziemię klęczący aniołowie, po trzech z każdej strony.

Szczegółowy przestrzenny obraz tronu podkreśla wiarygodność sceny. Obraz tronu, pokazany w perspektywie nieco z boku, podąża za tradycjami starszych mistrzów, można go porównać do obrazu sztalugowego Guido i Sieny oraz fresku Maestasa Cimabue autorstwa Maestasa Cimabue. rozwój raczej aspiracji nowoczesnej szkoły w Sienie w duchu francuskiego gotyku. Łatwa dekoracyjna gra linii w obrazie Duccio, malowniczość przejrzystych, ciepłych kolorów to nowe zjawiska we Włoszech Malarstwo Nskoy.