Obraz został napisany dla Guido di Lorenzo, opata Santa Maria degli Angeli i przyjaciela Lorenzo Wspaniałego, którego nazwa związana jest z okresem najwyższego rozkwitu renesansowej kultury Florencji. W latach 90. w pracach mistrza symbolika nabiera wyraźnie mistycznego charakteru, pojawiają się tematy porządku moralnego i etycznego. Kazania reformatora renesansu Girolamo Savonaroli, który potępił kulturę humanistyczną, zrobiły wielkie wrażenie na Sandro Botticellim.
W przeciwieństwie do wcześniejszych zdjęć Botticelli kładzie nacisk na przenoszenie wewnętrznych uczuć bohaterów, a nie na zewnętrzny ceremonializm. Na koniec Botticelli charakteryzuje się niewielką, doskonałą jakością wykonania tondo „Madonna pod baldachimem”. Pod okapem szkarłatnego baldachimu, który tworzy namiot, którego krawędzie podtrzymują dwa anioły, trzeci anioł prowadzi do klęczącej Madonny, małego Chrystusa. Niski marmurowy parapet oddziela pierwszy plan od bardzo dobrze zinterpretowanego krajobrazu spokojnym strumieniem rzeki, łagodnymi skrętami wzgórz.
Motyw baldachimu nabiera specjalnego znaczenia.
Botticelli pożyczył podobną zasłonę ze średniowiecznych misteriów kościelnych, gdzie był traktowany jako symbol najwyższej sfery niebieskiej. Jest to symbol sanktuarium, w którym przebywa Madonna z Dzieciątkiem, a marmurowy parapet ostro oddziela ich od reszty świata. Symbol wyższej doskonałości, nie podlegający prawom materialnego świata, staje się samą Madonną – „ciałem, które prawie stało się duchem”. Na tym zdjęciu czysta wdzięk Botticellego, subtelność, która może służyć jako najlepszy dowód jego autorstwa, jeszcze nie zniknęła.
Jak Michał Anioł stworzył w swoich freskach symbol odważnego, potężnego mężczyzny wojownika, Botticelli stworzył w swoich wierszach obraz inspirowanego kobiecego piękna.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)