Ołtarz „Madonna na tronie ze świętym Franciszkiem i Świętym Liberałem z Treviso” lub „Madonna da Castelfranco” został napisany przez weneckiego artystę Giorgione około 1503 1505 roku. Rozmiar obrazu to 200 x 152 cm, drewno, olej; klient jest condottiere Tucio Costanzo. Właściwie wspaniała kompozycja obrazu „Madonna i Castelfranco” kończy początkowy okres pracy Giorgione.
W swoich wczesnych pracach i pierwszych dziełach dojrzałego okresu Giorgione jest bezpośrednio związany z monumentalną heroiczną linią, która wraz z narracyjną narracją przeszła przez całą sztukę quattorcento i osiągnięć, z których czerpali mistrzowie uogólniającego monumentalnego stylu High Renaissance. Wenecjanin Carlo Ridolfi, który odwiedził rodzinne miasto artysty w 1640 roku, napisał w swoich „Notatkach”: „Giorgione napisał dla Tucio Costanzo, kondotiera najemników, obraz Madonny i Dzieciątka Chrystusa dla kościoła parafialnego w Castelfranco.
Po lewej stronie umieścił św. Jerzego, w którym przedstawił siebie, a po prawej św. Franciszka, w którym odcisnął cechy jednego ze swoich braci, i przekazał pewne rzeczy w sposób naturalny, ukazując męstwo rycerza i współczucie błogosławionego świętego „.
Na obrazie Giorgione „Madonna z Castelfranco” postacie są ułożone według tradycyjnego schematu kompozycyjnego przyjętego dla tego tematu przez wielu mistrzów północno-włoskiego renesansu. Maryja siedzi na wysokim piedestale; Po prawej i lewej stronie stoją przed publicznością św. Franciszek i lokalne święte miasto Castelfranco Liberale.
Każda postać, zajmująca określone miejsce w ściśle skonstruowanej i monumentalnej, czytelnej kompozycji, jest wciąż zamknięta sama w sobie.
Obraz tego okresu twórczości weneckiego artysty Giorgione jest tradycyjnie ikonograficzny, ale wyróżnia się przestrzenną swobodą jego pejzażu. Kompozycja jako całość jest nieco uroczyście nieruchoma. Jednocześnie spontaniczna aranżacja postaci w obszernej kompozycji, miękka duchowość ich spokojnych ruchów, poetycki obraz samej Maryi Dziewicy tworzą w obrazie atmosferę tajemniczej, mrocznej zadumy, tak charakterystycznej dla sztuki dojrzałego Giorgione, który unika ucieleśnienia dramatycznych dramatycznych zderzeń.
(1 votes, average: 5,00 out of 5)