Pragnienie wiernego odtworzenia natury, charakterystyczne dla większości pejzażystów drugiej połowy XIX wieku, w Vrubel ustępuje postrzeganiu naturalnego motywu jako dekoracyjnego.
Vrubel, jeden z mistrzów rosyjskiej secesji, dużo pracował w dziedzinie sztuki monumentalnej – dekoracyjnej i teatralnej. Bogactwo naturalnego motywu dla niego było często tylko okazją. Jego fantazja była w stanie przekształcić prosty kwiat lub krzak w fantastyczną ekstrawagancję kolorów i linii.
Ulubiony schemat kolorystyczny artysty, w tym wszystkie odcienie niebieskiego, od niebieskiego do fioletowego, w połączeniu z różowym i zielonym, tworzy wrażenie migoczącej, zmiennej powierzchni. Na tle jasnego, kwitnącego krzewu, “skomponowanego” z różnych tekstur pociągnięć pędzlem, znajduje się ciemna sylwetka kobiecej sylwetki. Jej rysy przypominają jej ulubioną modelkę i żonę artystki, śpiewaczkę operową N. I. Zabelu, przywołując rzeźby majolikowe, które Vrubel wykonał na podstawie opery Śnieżna panienka N. Rimskiego-Korsakowa.
Rodzaj wróżki z bzu to kobieca postać na obrazie “Liliowy”, powstająca jakby z gromady cieni pod wielkim krzakiem, jakby promieniująca płomieniem.
Vrubel zobaczył w Tatianie Puszkina. Ale podstawą tej pracy jest nie tyle wrażeń literackich czy operowych, ile żywych obserwacji natury. Wskazują na to pełnowymiarowe szkice bzów. Ale nawet oni są daleko od plenerowych etiud impresjonistów, zainteresowanych transmisją światła, powietrza, przestrzeni. Są subtelnie ozdobione.
Artystka szuka w przyrodzie piękna dekoracyjnego.