W 1848 roku Brown zobaczył Williama Charlesa Macreeda jako Króla Leara w londyńskim teatrze Marylebone. Makridi miał 55 lat i zyskał międzynarodową sławę jako wspaniały wykonawca ról bohaterów i złoczyńców Szekspira. Być może to jego gra zainspirowała Browna do stworzenia tego obrazu, ale jego pasja do gry zaczęła się dużo wcześniej, tworząc serię szkiców ołówkiem i tuszem, które ilustrują różne sceny tragedii.
Fabuła zaczerpnięta jest z czwartego aktu sztuki: Lear śpi w namiocie Cordelii we francuskim obozie niedaleko Dover. Lekarz, stojąc plecami do publiczności, z różdżką w dłoniach, nakazuje muzykom grać głośniej, by obudzić śpiącego, ale Cordelia wyciąga ręce i patrzy na starszego ojca ze współczuciem, nie chcąc mu przeszkadzać.
Możesz zobaczyć brudną stopę i poszarpane ubrania króla z bliska. Brown przedstawia na płótnie wiele szczegółów – na przykład jeźdźców z jastrzębiami i psami, przeniesionych tutaj z gobelinów z Bayeux, a także drewnianych rzeźb na łóżku, na których leży Lear. Brown aktywnie studiował historię stroju; w tym przypadku, aby oddać ducha sztuki Szekspira, ubiera swoje postacie w kostiumy z VI wieku – okres, w którym, według niego, “pogaństwo było wciąż żywe i miały miejsce najciemniejsze rzeczy”.
“Król Lear” został wysłany na Wolną Wystawę w 1849 roku. Brown był chwalony za doskonałą technikę, ale obraz nie został sprzedany, a artysta, próbując znaleźć nabywcę, przerysował twarz i postać Cordelii. Ostatecznie obraz został przejęty przez architekta Johna Seddona, chociaż Brown następnie wykupił “Króla Leara” i na prośbę swojego patrona sprzedał go gadzie Thomas Plint z 1895 roku.
Cokół był niezadowolony z twarzy i welonu Cordelii, a dwa lata później zdjęcie zostało sprzedane Jamesowi Leasertowi.